┥Klonowanie konfiguracji opublikowanej przez Git┝┤#344├
┥Serwery lustrzane dystrybucji używane podczas budowania obrazu┝┤#381├
┥Instalowanie zmodyfikowanych pakietów lub pakietów innych firm┝┤#448├
┥Dostosowywanie zdarzeń podczas uruchamiania systemu┝┤#528├
This manual serves as a single access point to all documentation related to the ${project} and in particular applies to the software produced by the project for the Debian 9.0 “${stable}” release. An up-to-date version can always be found at http://live-systems.org/
Podczas, gdy podręcznik live-manual skupia się przede wszystkim na pomocy w budowaniu systemu live, a nie na tematach użytkownika końcowego. To użytkownik końcowy również może znaleźć przydatne informacje w następujących sekcjach: Podstawy obejmuje pobieranie skompilowanych obrazów i przygotowanie obrazów tak aby były uruchamiany z nośnika przenośnego lub z sieci, równocześnie używanie web builder lub uruchamianie live-build bezpośrednio w systemie. Dostosowywanie zachowania w czasie działania systemu opisuje kilka opcji, które mogą zostać określone podczas startu, na przykład wybieranie układu klawiatury i ustawienia regionalne, używając opcji persistence.
Niektóre z poleceń zawartych w tekście muszą być wykonywane z uprawnieniami superużytkownika, które mogą być uzyskane przez stanie się użytkownikiem root poprzez su lub używając sudo. Aby odróżnić te polecenia, które mogą być wykonywane przez nieuprzywilejowanego użytkownika i te wymagające praw administratora, polecenia zostały poprzedzone przez odpowiednio by $ or # . Symbol ten nie jest częścią polecenia.
Wierzymy, że wszystko w tym podręczniku jest ważne, przynajmniej dla niektórych z naszych użytkowników. Zdajemy sobie sprawę również, że zawiera on dużo materiału do sprostania. I że może chciałbyś doświadczyć szybkich postępów w używaniu oprogramowania przed zagłębianiem się w szczegóły. Dlatego sugerujemy czytanie w następującej kolejności.
Najpierw przeczytaj rozdział, O tym podręczniku, od początku, kończąc na sekcji Warunki. Następnie przejdź do trzech ćwiczeń na początku sekcji Przykłady mającej na celu nauczyć Cię podstaw budowania obrazu i dostosowywania. Najpierw przeczytaj Używanie przykładów, następnie Tutorial 1: Domyślny obraz, Tutorial 2: Narzędzie przeglądarka i wreszcie Tutorial 3: Spersonalizowany obraz. Pod koniec tych tutoriali, będziesz mieć ogólny zarys tego, co można zrobić z systemami live.
Zachęcamy do powrotu i bardziej dogłębnej analizy podręcznika, być może następnym razem czytanie Podstaw, przejrzenie lub pominięcie Budowanie obrazu netboot, a skończywszy czytając Omówienie dostosowywania i rozdziałów, które po nim następują. W tym momencie, mamy nadzieję, że są zostałeś zainteresowany tym, co można zrobić z systemami live i zmotywowany, aby przeczytać resztę tego podręcznika, od deski do deski.
● System live: System operacyjny, który można uruchomić bez instalacji na dysku twardym. Systemy live nie zmieniają lokalnego systemu(-ów) lub pliku(-ów) już zainstalowany na dysku twardym komputera, chyba że zostało to specjalnie ustawione. Systemy live są zwykle uruchamiane z nośników takich jak płyty CD, DVD lub pamięci USB. Niektóre mogą się także uruchamiać z sieci (za pośrednictwem obrazów netboot, patrz Budowanie obrazu netboot) i przez Internet (za pomocą parametru startowego fetch=URL, patrz Webbooting). webbooting).
● Nośnik live: W odróżnieniu od systemu live, nośnik live odnosi się do dysku CD, DVD lub pamięci USB, gdzie znajdują się pliki binarne stworzone przez live-build, które są używane do uruchamiania systemu live. Szerzej, termin ten odnosi się również do każdego miejsca, w którym znajdują się te pliki binarne, które są potrzebne do uruchomienia systemu live, również takich miejsc jak miejsca dla plików startowych w sieci.
● ${project}: Projekt, który dostarcza, między innymi pakiety: live-boot, live-build, live-config, live-tools i live-manual.
● System hosta: Środowisko użyte do stworzenia systemu live.
● System docelowy: Środowisko użyte do uruchomienia systemu live.
● live-boot: Zbiór skryptów wykorzystywanych do uruchamiania systemów live.
● live-build: Zbiór skryptów wykorzystywanych do budowy niestandardowych systemów live.
● live-config: Zbiór skryptów używane do konfiguracji systemu live w czasie procesu bootowania.
● live-tools: Zbiór dodatkowych skryptów wykorzystywanych do wykonywania pożytecznych zadań w ramach uruchomionego systemu live.
● live-manual: Dokument ten jest tworzony w pakiecie o nazwie live-manual.
● Debian Installer (d-i): Oficjalny system instalacyjny dystrybucji Debian.
● Parametry startowe: Parametry, które mogą być wprowadzone w wierszu bootloadera, aby wpłynąć na jądro lub live-config.
● chroot: Program chroot, chroot(8), pozwala na uruchomienie różnych instancji środowiska GNU / Linux na jednym systemie bez ponownego uruchomiania go.
● Obraz binarny: Plik zawierający system live, takie jak live-image-i386.hybrid.iso lub live-image-i386.img.
● Dystrybucja docelowa: dystrybucja, na której opierać się będzie system żywo. To może się różnić od dystrybucji systemu hosta.
● stable/testing/unstable: Dystrybucja stable, obecnia nazwa kodowa to ${stable}, zawiera najnowsze oficjalnie wydanie dystrybucji Debian. Dystrybucja testing, tymczasowo nadana nazwa kodowa to ${testing}, to obszar postoju przed następnym wydaniem stable. Główną zaletą korzystania z tej dystrybucji jest to, że zawiera nowsze wersje oprogramowania w stosunku do wydania stable. Dystrybucja unstable, trwale nazwana sid, to ta gdzie zachodzi aktywny rozwój Debian. Ogólnie rzecz biorąc, to dystrybucja prowadzona jest przez deweloperów i tych, którzy lubią życie na krawędzi. W tym podręczniku, mamy tendencję do korzystania z nazw kodowych wydań, takich jak ${testing} lub sid, bo głównie w tych wydaniach jest zawarte to co aktualnie zawierają narzędzia same w sobie.
Lista Autorów (w kolejności alfabetycznej):
● Ben Armstrong
● Brendan Sleight
● Carlos Zuferri
● Chris Lamb
● Daniel Baumann
● Franklin Piat
● Jonas Stein
● Kai Hendry
● Marco Amadori
● Mathieu Geli
● Matthias Kirschner
● Richard Nelson
● Trent W. Buck
Intencją niniejszy podręcznik jest dziłanie jako projekt społeczny, a więc wszelkie propozycje usprawnień i zmian są bardzo mile widziane. Proszę przejrzyj sekcję Przyczynianie się do projektu w celu uzyskania szczegółowych informacje na temat sposobu pobrania klucza do wysyłania zmian i jak wnosić dobre zmiany.
W celu dokonania zmian w podręczniku angielskim musisz edytować odpowiednie pliki w manual/en/, ale przed złożeniem swojego wkładu, należy przejrzeć swoją pracę. Aby wyświetlić podgląd live-manual, upewnij się, że pakiety potrzebne do budowy to są zainstalowane przez wykonanie:
# apt-get install make po4a ruby ruby-nokogiri sisu-complete
Możesz zbudować live-manual z głównego katalogu swojego zapytania GIT przez wykonanie:
$ make build
Ponieważ zbudowanie podręcznika we wszystkich obsługiwanych językach zajmuje trochę czasu, autorzy mogą zdecydować, że wygodniej będzie skorzystać z jednego z szybko korygujących skrótów podczas zamieszczania nowej dokumentacji, którą dodali do podręcznika angielskiego. Używanie PROOF=1 tworzy live-manual w formacie HTML, ale bez posegmentowanych plików HTML, a przy użyciu PROOF=2 tworzy się live-manual w formacie PDF, ale tylko sformatowane jako A4 i listowy pionowy. Dlatego korzystając z jednej z możliwości opcji PROOF= można zaoszczędzić sporo czasu, np.:
$ make build PROOF=1
Gdy zatwierdzasz jedno z tłumaczeń możliwe jest zbudowanie tylko dla jednego języka, przez wykonanie, np.:
$ make build LANGUAGES=pl
Jest też możliwe, aby zbudować po typie dokumentu, np:
$ make build FORMATS=pdf
Lub kombinacja obu, np:
$ make build LANGUAGES=pl FORMATS=html
Po rewizji swojej pracy i upewnieniu się, że wszystko jest w porządku, nie należy używać make commit chyba aktualizujesz już istniejące tłumaczenia, i w tym przypadku, nie należy mieszać zmian do instrukcji angielskiej i tłumaczeń w tej samej wysłanej zmianie, ale należy użyć osobnych zgłoszeń zmian dla każdego tłumaczenia. Zobacz sekcję Tłumaczenie, aby uzyskać więcej szczegółów.
W celu przetłumaczenia live-manual, wykonaj następujące kroki, w zależności od tego, czy rozpoczynasz tłumaczenie od zera czy też kontynuujesz pracę na już istniejącym tłumaczeniu:
● Rozpocznij nowe tłumaczenie od zera
● Przetłumacz pliki about_manual.ssi.pot, about_project.ssi.pot i index.html.in.pot w manual/pot/ na swój język używając swojego ulubionego edytora (np. poedit) i wyślij przetłumaczony plik .po do listy mailingowej, aby sprawdzić ich integralność. Sprawdzanie integralności live-manual sprawdza, nie tylko czy pliki .po są w 100% przetłumaczone, ale również wykrywa ewentualne błędy.
● Po sprawdzeniu, aby włączyć nowy język w autobuild to wystarczy dodać początkowo przetłumaczone pliki do manual/po/${LANGUAGE}/ i uruchomić make commit. A następnie, edytować manual/_sisu/home/index.html dodając nazwę języka i jego nazwy w języku angielskim w nawiasach.
● Kontynuuj pracę z już rozpoczętym tłumaczeniem
● Jeśli Twój język docelowy został już dodany, można losowo kontynuować tłumaczenia pozostałych plików .po w manual/po/${LANGUAGE}/ za pomocą dowolnego edytora (np. poedit).
● Nie zapomnij, że musisz uruchomić make commit w celu zapewnienia, że przetłumaczone podręczniki są aktualizowane z plików .po i że możesz przeglądać swoje zmiany uruchomamiając make build przed git add ., następnie git commit -m “Translating...” (Tłumaczenie...) i git push. Pamiętaj, że polecenie make build może zająć dużo czasu, możesz wybrać indywidualnie korygowane języki jak wyjaśniono w Zatwierdzanie zmian
Po uruchomieniu make commit zobaczysz jakiś przewijający się tekst. Są to przede wszystkim informacyjne komunikaty o statusie przetwarzania, a także niektóre wskazówki na temat tego, co mogłoby być zrobione, aby poprawić live-manual. Chyba, że widzisz błąd krytyczny, zazwyczaj w takim wypadku możesz kontynuować i wysłać swój wkład w tłumaczenie.
live-manual składa się z dwóch narzędzi, które mogą w znacznym stopniu pomóc tłumaczom znaleźć nieprzetłumaczone i zmienione ciągi znaków. Pierwszy z nich jest “make translate”. Uruchamia skrypt, który mówi dokładnie ile nie przetłumaczonych ciągów jest w każdym pliku .po. Drugi, “make fixfuzzy”, działa tylko na zmienionych ciągach znaków, ale to pomaga znaleźć je i edytować jeden po drugim.
Należy pamiętać, że nawet jeśli te narzędzia mogą być bardzo pomocne do pracy z tłumaczeniami w linii poleceń, to korzystanie z wyspecjalizowanego narzędzia jak poedit jest zalecanym sposobem, aby wykonać zadanie. Jest to również dobry pomysł, aby zapoznać się z dokumentacjami Debian o lokalizacjach (l10n) i tymi specyficznymi dla live-manual: Poradnik dla tłumaczy.
Uwaga: Możesz użyć make clean aby oczyścić swoje drzewo git przed zamieszczeniem. Ten krok nie jest obowiązkowy, dzięki plikowi .gitignore, ale dobrą praktyką jest uniknać zatwierdzania plików odruchowo.
Gdy ${project} został zainicjowany, było już dostępnych kilka systemów live opartych na Debianie i które teraz świetnie się spisują. Z punktu widzenia Debian większość z nich ma jednak jedną lub więcej z następujących wad:
● Nie są to projekty Debian i dlatego nie posiadają także wsparcia ze strony Debian.
● Mieszają rózne dystrybucje, np.: testing i unstable.
● Wspierają tylko i386.
● Modyfikują zachowanie i/lub wygląd pakietów przez obcinanie ich w celu zaoszczędzenia miejsca.
● Zawierają pakiety z poza archiwum Debian.
_ * Są dostarczane z jądrem systemu zawierającym dodatkowe łaty, które nie są częścią Debian.
● Są duże i powolne a ze względu na swoją zwykłą wielkość, a zatem nie nadają się do zagadnień odzyskiwania.
● Nie są one dostępne na różnych nośnikach, np. CD, DVD, USB-stick czy obrazy netboot.
Debian to Uniwersalny system operacyjny: Debian będzie posiadał system live do przetestowania i dokładnego zaprezentowania systemu Debian z następującymi głównymi zaletami:
● Będzie pod-projektem Debian.
● Będzie odzwierciedlał stan aktualnej dystrybucji.
● Będzie wspierał tak wiele architektur jak to tylko możliwe.
● Będzie się składał tylko z niezmienionych pakietów Debian.
● Nie będzie zawierał żadnych pakietów, które nie są w archiwum Debian.
● Będzie korzystał z niezmienionego jądro Debian bez dodatkowych poprawek.
Będziemy używać tylko pakietów z repozytorium Debian w sekcji “main”. Sekcja “non-free” nie jest częścią Debian, a zatem nie może być używana do budowania oficjalnych obrazów systemu live.
Nie będziemy zmieniać żadnych pakietów. Zawsze, gdy będziemy musieli coś zmienić, zrobimy to w porozumieniu z opiekunem tego pakietu w Debianie.
W drodze wyjątku, nasze własne pakiety, takie jak live-boot, live-build lub live-config mogą być zastosowane tymczasowo z własnego repozytorium z przyczyn rozwojowych (np. do tworzenia zrzutów rozwojowych). Zostaną one przesłane do Debian na bieżąco.
Na tym etapie nie będziemy dostarczać lub też instalować przykładowych lub alternatywnych konfiguracji pakietów. Wszystkie pakiety będą użyte w u ich podstawowych konfiguracjach takich jakie są po normalnej instalacji Debian.
Za każdym razem, gdy potrzebujemy innej domyślnej konfiguracji, zrobimy to w porozumieniu z opiekunem pakietu w Debianie.
System do konfigurowania pakietów jest dostarczony przez użycie debconf'a; umożliwiając instalację niestandardowo skonfigurowanych pakietów w Twoim niestandardowo stworzonym obrazie systemu live. A dla prekompilowanych obrazów live zdecydowaliśmy, aby pozostawić pakiety w swojej domyślnej konfiguracji, chyba że będzie to absolutnie niezbędne do pracy w środowisku live. Wszędzie tam, gdzie to możliwe, wolimy dostosowywać pakiety w archiwum Debian, aby lepiej pracowały w systemie live w porównaniu do dokonywania zmian w live toolchain lub konfiguracji obrazu prekompilownego} # klonuj-konfiguracja-przez-git. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz {Omówienie dostosowywania.
● Lista Mailingowa: Podstawowym kontaktem do projektu jest lista mailingowa na https://lists.debian.org/debian-live/. Możesz napisać do listy bezpośrednio przez zadresowanie poczty do debian-live@lists.debian.org. Archiwa listy dostępne są na https://lists.debian.org/debian-live/.
● IRC: Wielu użytkowników i deweloperów jest obecnych na kanale #debian-live na irc.debian.org (OFTC). Kiedy zadajesz pytanie na IRC, prosimy o cierpliwie czekać na odpowiedź. W przypadku, gdy odpowiedz nie pojawi się, napisz na listę mailingową.
● BTS: Debian Bug Tracking System} ┥https://www.debian.org/Bugs/ (BTS) zawiera informacje o błędach zgłoszonych przez użytkowników i deweloperów. Każdy błąd ma przypisany swój numer i jest przechowywany, dopóki nie zostaje on oznaczony jako rozwiązany. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz {Zgłaszanie błędów┝┤#bugs├.
Budowanie obrazów systemu live ma bardzo niewielkie wymagania systemowe:
● Dostęp do konta (root) super-użytkownika
● Aktualna wersja live-build
● Powłoka zgodna z POSIX, taka jak bash lub dash
● debootstrap
● Linux 2.6 lub nowszy.
Należy pamiętać, że użycie Debiana lub dystrybucji pochodzącej od Debian nie jest wymagane - live-build będzie działać na prawie każdej dystrybucji spełniającej powyższe wymagania.
Możesz zainstalować live-build na wiele różnych sposobów:
● Z repozytorium Debiana
● Ze źródła
● Ze zrzutów deweloperskich
Jeśli używasz Debiana, zalecanym sposobem jest zainstalowanie live-build poprzez repozytorium Debiana.
Zwyczajnie zainstaluj live-build jak każdą inną paczkę:
# apt-get install live-build
live-build jest opracowana z wykorzystaniem systemu kontroli wersji Git. W systemach opartych na Debianie, jest on dostarczany przez pakiet git. Aby sprawdzić najnowszy kod, wykonaj:
$ git clone git://live-systems.org/git/live-build.git
Możesz zbudować i zainstalować własną paczkę Debiana wykonując:
$ cd live-build $ dpkg-buildpackage -b -uc -us $ cd ..
Teraz zainstaluj którąkolwiek świeżo zbudowaną paczkę #{.deb}, wedle wyboru, np.
# dpkg -i live-build_4.0-1_all.deb
Możesz również zainstalować live-build bezpośrednio w swoim systemie wykonując:
# make install
i odinstalować go wykonując:
# make uninstall
Jeśli nie chcesz, kompilować i zainstalować live-build ze źródła, możesz użyć zrzutów deweloperskich. Są to automatycznie zbudowane paczki z najnowszej wersji Git i są one dostępne na http://live-systems.org/debian/.
Uwaga: Nie musisz instalować live-boot lub live-config w systemie do tworzenia niestandardowych systemów żywych. Jednak ten sposób nie zaszkodzi i jest przydatny do celów porównawczych. Jeśli chcesz tylko przejrzeć dokumentację, możesz zainstalować pakiety live-boot-doc i live-config-doc oddzielnie.
Zarówno live-boot oraz live-config są dostępne w repozytorium Debiana, tak jak w Instalacji live-build.
Aby używać najnowszych źródeł z repozytorium GIT, użyj poniższego polecenia. Proszę upewnij się, że zapoznałeś się z warunkami wymienionymi w Warunkach.
● Sklonuj źródła live-boot i live-config
$ git clone git://live-systems.org/git/live-boot.git $ git clone git://live-systems.org/git/live-config.git
Poradź się podręcznikiem man pakietół live-boot i live-config aby uzyskać szczegółowe informacje na temat dostosowywania, jeżeli to jest Twój powód do budowania tych pakietów ze źródeł.
● Zbuduj pliki .deb live-boot i live-config
Musisz budować obraz albo na dystrybucji docelowej lub w środowisku chroot zawierającym platformę docelowej: oznacza to, czy celem jest ${testing} to obraz należy budować na ${testing}.
Używaj osobistych konstruktorów takich jak pbuilder lub sbuild, jeżeli istnieje potrzeba zbudowania live-boot na dystrybucji docelowej, która różni się od systemu budowania. Na przykład, dla obrazów ${testing} live, zbuduj live-boot w środowisku chroot ${testing}. Jeśli dystrybucja docelowa zgadza się z dystrybucją systemu kompilacji, można wtedy zbudować bezpośrednio na wbudowanym systemie, używając dpkg-buildpackage (dostarczanego przez pakiet dpkg-dev):
$ cd live-boot $ dpkg-buildpackage -b -uc -us $ cd ../live-config $ dpkg-buildpackage -b -uc -us
● Użyj mających wygenerowanych plików .deb
Przez to, że live-boot i live-config są instalowane przez system live-build, instalacji pakietów w systemie gospodarza nie jest wystarczająca: należy traktować wygenerowane pliki deb jak inne pakiety niestandardowe.. Ponieważ z reguły celem budowania ze źródła jest testowanie nowe rzeczy w krótkim okresie przed oficjalną premierą, poinstruuj się Instalowanie zmodyfikowanych paczek innych firm, aby tymczasowo umieścić odpowiednie pliki w konfiguracji. W szczególności należy zauważyć, że oba pakiety są podzielone na rodzajowe części, część dokumentacji i jeden lub więcej części dodatkowych. Obejmują część rodzajową, tylko jeden back-end (część dodatkowa) dopasowana do konfiguracji i ewentualnie część dokumentacji. Zakładając, że budujesz obraz live w bieżącym katalogu i wszystkie wygenerowane paczki .deb dla pojedynczej wersji obu pakietów znajdują się w katalogu powyżej, te polecenia bash skopiują wszystkie odpowiednie pakiety, w tym domyślne dla nich back-endy:
$ cp ../live-boot{_,-initramfs-tools,-doc}*.deb config/packages.chroot/
$ cp ../live-config{_,-sysvinit,-doc}*.deb config/packages.chroot/
Możesz pozwolić live-build automatycznie skorzystać z najnowszych zrzutów deweloperskich live-boot i live-live-config przez skonfigurowanie repozytorium pakietu live-systems.org jako repozytorium innych firm w katalogu konfiguracyjnym live-build.
This chapter contains a brief overview of the build process and instructions for using the three most commonly used image types. The most versatile image type, iso-hybrid, may be used on a virtual machine, optical medium or USB portable storage device. In certain special cases, as explained later, the hdd type may be more suitable. The chapter includes detailed instructions for building and using a netboot type image, which is a bit more involved due to the setup required on the server. This is an slightly advanced topic for anyone who is not already familiar with netbooting, but it is included here because once the setup is done, it is a very convenient way to test and deploy images for booting on the local network without the hassle of dealing with image media.
The section finishes with a quick introduction to webbooting which is, perhaps, the easiest way of using different images for different purposes, switching from one to the other as needed using the internet as a means.
Throughout the chapter, we will often refer to the default filenames produced by live-build. If you are downloading a prebuilt image instead, the actual filenames may vary.
A live system usually means an operating system booted on a computer from a removable medium, such as a CD-ROM or USB stick, or from a network, ready to use without any installation on the usual drive(s), with auto-configuration done at run time (see Terms).
With live systems, it's an operating system, built for one of the supported architectures (currently amd64 and i386). It is made from the following parts:
● Obraz jądra Linuxa, zazwyczaj nazwany vmlinuz*
● Initial RAM disk image (initrd): a RAM disk set up for the Linux boot, containing modules possibly needed to mount the System image and some scripts to do it.
● System image: The operating system's filesystem image. Usually, a SquashFS compressed filesystem is used to minimize the live system image size. Note that it is read-only. So, during boot the live system will use a RAM disk and 'union' mechanism to enable writing files within the running system. However, all modifications will be lost upon shutdown unless optional persistence is used (see Persistence).
● Bootloader: A small piece of code crafted to boot from the chosen medium, possibly presenting a prompt or menu to allow selection of options/configuration. It loads the Linux kernel and its initrd to run with an associated system filesystem. Different solutions can be used, depending on the target medium and format of the filesystem containing the previously mentioned components: isolinux to boot from a CD or DVD in ISO9660 format, syslinux for HDD or USB drive booting from a VFAT partition, extlinux for ext2/3/4 and btrfs partitions, pxelinux for PXE netboot, GRUB for ext2/3/4 partitions, etc.
You can use live-build to build the system image from your specifications, set up a Linux kernel, its initrd, and a bootloader to run them, all in one medium-dependant format (ISO9660 image, disk image, etc.).
While the focus of this manual is developing and building your own live images, you may simply wish to try one of our prebuilt images, either as an introduction to their use or instead of building your own. These images are built using our live-images git repository and official stable releases are published at https://www.debian.org/CD/live/. In addition, older and upcoming releases, and unofficial images containing non-free firmware and drivers are available at http://live-systems.org/cdimage/release/.
As a service to the community, we run a web-based live image builder service at http://live-systems.org/build/. This site is maintained on a best effort basis. That is, although we strive to keep it up-to-date and operational at all times, and do issue notices for significant operational outages, we cannot guarantee 100% availability or fast image building, and the service may occasionally have issues that take some time to resolve. If you have problems or questions about the service, please contact us, providing us with the link to your build.
The web interface currently makes no provision to prevent the use of invalid combinations of options, and in particular, where changing an option would normally (i.e. using live-build directly) change defaults of other options listed in the web form, the web builder does not change these defaults. Most notably, if you change --architectures from the default i386 to amd64, you must change the corresponding option --linux-flavours from the default 586 to amd64. See the lb_config man page for the version of live-build installed on the web builder for more details. The version number of live-build is listed at the bottom of the web builder page.
The time estimate given by the web builder is a crude estimate only and may not reflect how long your build actually takes. Nor is the estimate updated once it is displayed. Please be patient. Do not refresh the page you land on after submitting the build, as this will resubmit a new build with the same parameters. You should contact us if you don't receive notification of your build only once you are certain you've waited long enough and verified the notification e-mail did not get caught by your own e-mail spam filter.
The web builder is limited in the kinds of images it can build. This keeps it simple and efficient to use and maintain. If you would like to make customizations that are not provided for by the web interface, the rest of this manual explains how to build your own images using live-build.
Regardless of the image type, you will need to perform the same basic steps to build an image each time. As a first example, create a build directory, change to that directory and then execute the following sequence of live-build commands to create a basic ISO hybrid image containing a default live system without X.org. It is suitable for burning to CD or DVD media, and also to copy onto a USB stick.
The name of the working directory is absolutely up to you, but if you take a look at the examples used throughout live-manual, it is a good idea to use a name that helps you identify the image you are working with in each directory, especially if you are working or experimenting with different image types. In this case you are going to build a default system so let's call it, for example, live-default.
$ mkdir live-default && cd live-default
Then, run the lb config command. This will create a “config/” hierarchy in the current directory for use by other commands:
$ lb config
No parameters are passed to these commands, so defaults for all of their various options will be used. See The lb config command for more details.
Now that the “config/” hierarchy exists, build the image with the lb build command:
# lb build
This process can take a while, depending on the speed of your computer and your network connection. When it is complete, there should be a live-image-i386.hybrid.iso image file, ready to use, in the current directory.
Note: If you are building on an amd64 system the name of the resulting image will be live-image-amd64.hybrid.iso. Keep in mind this naming convention throughout the manual.
After either building or downloading an ISO hybrid image, which can be obtained at https://www.debian.org/CD/live/, the usual next step is to prepare your medium for booting, either CD-R(W) or DVD-R(W) optical media or a USB stick.
Burning an ISO image is easy. Just install xorriso and use it from the command-line to burn the image. For instance:
# apt-get install xorriso $ xorriso -as cdrecord -v dev=/dev/sr0 blank=as_needed live-image-i386.hybrid.iso
ISO images prepared with xorriso, can be simply copied to a USB stick with the cp program or an equivalent. Plug in a USB stick with a size large enough for your image file and determine which device it is, which we hereafter refer to as ${USBSTICK}. This is the device file of your key, such as /dev/sdb, not a partition, such as /dev/sdb1! You can find the right device name by looking in dmesg's output after plugging in the stick, or better yet, ls -l /dev/disk/by-id.
Once you are certain you have the correct device name, use the cp command to copy the image to the stick. This will definitely overwrite any previous contents on your stick!
$ cp live-image-i386.hybrid.iso ${USBSTICK}
$ sync
Note: The sync command is useful to ensure that all the data, which is stored in memory by the kernel while copying the image, is written to the USB stick.
After copying the live-image-i386.hybrid.iso to a USB stick, the first partition on the device will be filled up by the live system. To use the remaining free space, use a partitioning tool such as gparted or parted to create a new partition on the stick.
# gparted ${USBSTICK}
After the partition is created, where ${PARTITION} is the name of the partition, such as /dev/sdb2, you have to create a filesystem on it. One possible choice would be ext4.
# mkfs.ext4 ${PARTITION}
Note: If you want to use the extra space with Windows, apparently that OS cannot normally access any partitions but the first. Some solutions to this problem have been discussed on our mailing list, but it seems there are no easy answers.
Remember: Every time you install a new live-image-i386.hybrid.iso on the stick, all data on the stick will be lost because the partition table is overwritten by the contents of the image, so back up your extra partition first to restore again after updating the live image.
The first time you boot your live medium, whether CD, DVD, USB key, or PXE boot, some setup in your computer's BIOS may be needed first. Since BIOSes vary greatly in features and key bindings, we cannot get into the topic in depth here. Some BIOSes provide a key to bring up a menu of boot devices at boot time, which is the easiest way if it is available on your system. Otherwise, you need to enter the BIOS configuration menu and change the boot order to place the boot device for the live system before your normal boot device.
Once you've booted the medium, you are presented with a boot menu. If you just press enter here, the system will boot using the default entry, Live and default options. For more information about boot options, see the “help” entry in the menu and also the live-boot and live-config man pages found within the live system.
Assuming you've selected Live and booted a default desktop live image, after the boot messages scroll by, you should be automatically logged into the user account and see a desktop, ready to use. If you have booted a console-only image, such as a standard flavour prebuilt image, you should be automatically logged in on the console to the user account and see a shell prompt, ready to use.
It can be a great time-saver for the development of live images to run them in a virtual machine (VM). This is not without its caveats:
● Running a VM requires enough RAM for both the guest OS and the host and a CPU with hardware support for virtualization is recommended.
● There are some inherent limitations to running on a VM, e.g. poor video performance, limited choice of emulated hardware.
● When developing for specific hardware, there is no substitute for running on the hardware itself.
● Occasionally there are bugs that relate only to running in a VM. When in doubt, test your image directly on the hardware.
Provided you can work within these constraints, survey the available VM software and choose one that is suitable for your needs.
The most versatile VM in Debian is QEMU. If your processor has hardware support for virtualization, use the qemu-kvm package; the qemu-kvm package description briefly lists the requirements.
First, install qemu-kvm if your processor supports it. If not, install qemu, in which case the program name is qemu instead of kvm in the following examples. The qemu-utils package is also valuable for creating virtual disk images with qemu-img.
# apt-get install qemu-kvm qemu-utils
Uruchamianie obrazu ISO jest proste:
$ kvm -cdrom live-image-i386.hybrid.iso
Zobacz podręczniki man, aby uzyskać więcej szczegółów.
W celu przetestowania ISO w VirtualBox'ie:
# apt-get install virtualbox virtualbox-qt virtualbox-dkms $ virtualbox
Create a new virtual machine, change the storage settings to use live-image-i386.hybrid.iso as the CD/DVD device, and start the machine.
Note: For live systems containing X.org that you want to test with virtualbox, you may wish to include the VirtualBox X.org driver package, virtualbox-guest-dkms and virtualbox-guest-x11, in your live-build configuration. Otherwise, the resolution is limited to 800x600.
$ echo "virtualbox-guest-dkms virtualbox-guest-x11" >> config/package-lists/my.list.chroot
In order to make the dkms package work, also the kernel headers for the kernel flavour used in your image need to be installed. Instead of manually listing the correct linux-headers package in above created package list, the selection of the right package can be done automatically by live-build.
$ lb config --linux-packages "linux-image linux-headers"
Building an HDD image is similar to an ISO hybrid one in all respects except you specify -b hdd and the resulting filename is live-image-i386.img which cannot be burnt to optical media. It is suitable for booting from USB sticks, USB hard drives, and various other portable storage devices. Normally, an ISO hybrid image can be used for this purpose instead, but if you have a BIOS which does not handle hybrid images properly, you need an HDD image.
Note: if you created an ISO hybrid image with the previous example, you will need to clean up your working directory with the lb clean command (see The lb clean command):
# lb clean --binary
Run the lb config command as before, except this time specifying the HDD image type:
$ lb config -b hdd
A teraz zbuduj obraz używając polecenia lb build:
# lb build
When the build finishes, a live-image-i386.img file should be present in the current directory.
The generated binary image contains a VFAT partition and the syslinux bootloader, ready to be directly written on a USB device. Once again, using an HDD image is just like using an ISO hybrid one on USB. Follow the instructions in Using an ISO hybrid live image, except use the filename live-image-i386.img instead of live-image-i386.hybrid.iso.
Likewise, to test an HDD image with Qemu, install qemu as described above in Testing an ISO image with QEMU. Then run kvm or qemu, depending on which version your host system needs, specifying live-image-i386.img as the first hard drive.
$ kvm -hda live-image-i386.img
The following sequence of commands will create a basic netboot image containing a default live system without X.org. It is suitable for booting over the network.
Note: if you performed any previous examples, you will need to clean up your working directory with the lb clean command:
# lb clean
In this specific case, a lb clean --binary would not be enough to clean up the necessary stages. The cause for this is that in netboot setups, a different initramfs configuration needs to be used which live-build performs automatically when building netboot images. Since the initramfs creation belongs to the chroot stage, switching to netboot in an existing build directory means to rebuild the chroot stage too. Therefore, lb clean (which will remove the chroot stage, too) needs to be used.
Run the lb config command as follows to configure your image for netbooting:
$ lb config -b netboot --net-root-path "/srv/debian-live" --net-root-server "192.168.0.2"
In contrast with the ISO and HDD images, netbooting does not, itself, serve the filesystem image to the client, so the files must be served via NFS. Different network filesystems can be chosen through lb config. The --net-root-path and --net-root-server options specify the location and server, respectively, of the NFS server where the filesystem image will be located at boot time. Make sure these are set to suitable values for your network and server.
A teraz zbuduj obraz używając polecenia lb build:
# lb build
In a network boot, the client runs a small piece of software which usually resides on the EPROM of the Ethernet card. This program sends a DHCP request to get an IP address and information about what to do next. Typically, the next step is getting a higher level bootloader via the TFTP protocol. That could be pxelinux, GRUB, or even boot directly to an operating system like Linux.
For example, if you unpack the generated live-image-i386.netboot.tar archive in the /srv/debian-live directory, you'll find the filesystem image in live/filesystem.squashfs and the kernel, initrd and pxelinux bootloader in tftpboot/.
We must now configure three services on the server to enable netbooting: the DHCP server, the TFTP server and the NFS server.
We must configure our network's DHCP server to be sure to give an IP address to the netbooting client system, and to advertise the location of the PXE bootloader.
Here is an example for inspiration, written for the ISC DHCP server isc-dhcp-server in the /etc/dhcp/dhcpd.conf configuration file:
# /etc/dhcp/dhcpd.conf - configuration file for isc-dhcp-server
ddns-update-style none;
option domain-name "example.org";
option domain-name-servers ns1.example.org, ns2.example.org;
default-lease-time 600;
max-lease-time 7200;
log-facility local7;
subnet 192.168.0.0 netmask 255.255.255.0 {
range 192.168.0.1 192.168.0.254;
filename "pxelinux.0";
next-server 192.168.0.2;
option subnet-mask 255.255.255.0;
option broadcast-address 192.168.0.255;
option routers 192.168.0.1;
}
This serves the kernel and initial ramdisk to the system at run time.
You should install the tftpd-hpa package. It can serve all files contained inside a root directory, usually /srv/tftp. To let it serve files inside /srv/debian-live/tftpboot, run as root the following command:
# dpkg-reconfigure -plow tftpd-hpa
and fill in the new tftp server directory when being asked about it.
Once the guest computer has downloaded and booted a Linux kernel and loaded its initrd, it will try to mount the Live filesystem image through a NFS server.
Musisz zainstalować pakiet nfs-kernel-server.
Then, make the filesystem image available through NFS by adding a line like the following to /etc/exports:
/srv/debian-live *(ro,async,no_root_squash,no_subtree_check)
and tell the NFS server about this new export with the following command:
# exportfs -rv
Setting up these three services can be a little tricky. You might need some patience to get all of them working together. For more information, see the syslinux wiki at http://www.syslinux.org/wiki/index.php/PXELINUX or the Debian Installer Manual's TFTP Net Booting section at http://d-i.alioth.debian.org/manual/en.i386/ch04s05.html. They might help, as their processes are very similar.
Netboot image creation is made easy with live-build, but testing the images on physical machines can be really time consuming.
Aby ułatwić sobie życie możemy użyć wirtualizacji.
● Zainstaluj qemu, bridge-utils, sudo.
Edytuj /etc/qemu-ifup:
#!/bin/sh sudo -p "Password for $0:" /sbin/ifconfig $1 172.20.0.1 echo "Executing /etc/qemu-ifup" echo "Bringing up $1 for bridged mode..." sudo /sbin/ifconfig $1 0.0.0.0 promisc up echo "Adding $1 to br0..." sudo /usr/sbin/brctl addif br0 $1 sleep 2
Zainstaluj, lub zbuduj grub-floppy-netboot.
Uruchom qemu z “-net nic,vlan=0 -net tap,vlan=0,ifname=tun0”
Webbooting is a convenient way of retrieving and booting live systems using the internet as a means. The requirements for webbooting are very few. On the one hand, you need a medium with a bootloader, an initial ramdisk and a kernel. On the other hand, a web server to store the squashfs files which contain the filesystem.
As usual, you can build the images yourself or use the prebuilt files, which are available on the project's homepage at http://live-systems.org/. Using prebuilt images would be handy for doing initial testing until one can fine tune their own needs. If you have built a live image you will find the files needed for webbooting in the build directory under binary/live/. The files are called vmlinuz, initrd.img and filesystem.squashfs.
It is also possible to extract those files from an already existing iso image. In order to achieve that, loopback mount the image as follows:
# mount -o loop image.iso /mnt
The files are to be found under the live/ directory. In this specific case, it would be /mnt/live/. This method has the disadvantage that you need to be root to be able to mount the image. However, it has the advantage that it is easily scriptable and thus, easily automatized.
But undoubtedly, the easiest way of extracting the files from an iso image and uploading it to the web server at the same time, is using the midnight commander or mc. If you have the genisoimage package installed, the two-pane file manager allows you to browse the contents of an iso file in one pane and upload the files via ftp in the other pane. Even though this method requires manual work, it does not require root privileges.
While some users will prefer virtualization to test webbooting, we refer to real hardware here to match the following possible use case which should only be considered as an example.
In order to boot a webboot image it is enough to have the components mentioned above, i.e. vmlinuz and initrd.img in a usb stick inside a directory named live/ and install syslinux as bootloader. Then boot from the usb stick and type fetch=URL/PATH/TO/FILE at the boot options. live-boot will retrieve the squashfs file and store it into ram. This way, it is possible to use the downloaded compressed filesystem as a regular live system. For example:
append boot=live components fetch=http://192.168.2.50/images/webboot/filesystem.squashfs
Use case: You have a web server in which you have stored two squashfs files, one which contains a full desktop, like for example gnome, and a standard one. If you need a graphical environment for one machine, you can plug your usb stick in and webboot the gnome image. If you need one of the tools included in the second type of image, perhaps for another machine, you can webboot the standard one.
Ten rozdział zawiera przegląd trzech głównych narzędzi stosowanych w budowie systemów live: live-build, live-boot i live-config.
Iive-build to zbiór skryptów do budowania systemów live. Skrypty te są również określane jako “polecenia”.
Pomysłem stojącym za live-build jest bycie oprawą, która używa struktury katalogów jako konfiguracji, aby całkowicie zautomatyzować i dostosować wszystkie aspekty budowania obrazu live.
Wiele pojęć jest podobnych do tych używanych do budowania pakietów Debiana z użyciem debhelper'a:
● Skrypty posiada centralną lokalizację dla konfiguracji ich działania. Dla debhelper'a jest to podkatalog drzewa pakietów debian/. Na przykład, dh_install będzie szukać, spośród innych, pliku o nazwie debian/install do określenia, które pliki powinny zawierać się w określonym pakiecie binarnym. W taki sam sposób, live-build przechowuje swoją konfigurację w całości w podkatalogu config/.
● Skrypty są niezależne - to znaczy, że zawsze jest bezpieczne uruchomienie poszczególnych poleceń.
W przeciwieństwie do debhelpera, live-build zapewnia narzędzia do generowania szkieletu katalogów konfiguracyjnych. Może to być uznane za podobne do narzędzi takich jak dh-make. Aby uzyskać więcej informacji na temat tych narzędzi, kontynuuj czytanie, ponieważ pozostała część tego rozdziału omawia cztery najważniejsze polecenia. Należy zauważyć, że głównym wrapperem dla polecenia live-build jest lb.
● lb config: Odpowiedzialny za inicjowanie katalogu konfiguracji systemu live. Zobacz Polecenie lb config, aby uzyskać więcej informacji.
● lb build: Odpowiedzialny za rozpoczęcie kompilacji systemu live. Zobacz polecenie lb build aby uzyskać więcej informacji.
● lb clean: Odpowiedzialny za czyszczenie kompilacji systemu live. Zobacz polecenie lb clean aby uzyskać więcej informacji.
Jak omówiono w live-build, skrypty, które składają się na live-build czytają swoją konfigurację przy użyciu polecenia source z katalogu o nazwie config/. Budowanie tego katalogu ręcznie byłoby czasochłonne i podatne na błędy, polecenie lb config może być używane do tworzenia początkowej konfiguracji drzewa katalogów.
Wykonanie lb config bez żadnych argumentów tworzy podkatalog config, w którym zapisane są niektóre domyślne ustawienia, w plikach konfiguracyjnych, oraz dwa szkielety drzew o nazwach auto/ i local/.
$ lb config [2015-01-06 19:25:58] lb config P: Creating config tree for a debian/stretch/i386 system P: Symlinking hooks...
Normalnie, pewnie będziesz chciał określić niektóre opcje. Na przykład, aby określić, jakiego menadżera pakierów chcesz użyć podczas budowania obrazu:
$ lb config --apt aptitude
Jest możliwe ustalenie wielu opcji, takich jak:
$ lb config --binary-images netboot --bootappend-live "boot=live components hostname=live-host username=live-user" ...
Pełna lista opcji dostępna jest w podręczniku man pakietu lb_config.
Polecenie lb build czyta konfigurację z katalogu config/. A następnie uruchamia polecenia niższego poziomu potrzebne do budowy Twojego systemu live.
Zadaniem polecenia lb clean, jest to aby usunąć różne części kompilacji tak aby można było zacząć od czystego stanu. Domyślnie etapy chroot, binary and source są sprzątane, ale cache pozostaje nienaruszone. Ponadto, tylko poszczególne etapy mogą być oczyszcane. Na przykład, jeśli zostały wprowadzone zmiany, które wpływają tylko na etap binarny, należy użyć lb clean --binary przed budowaniem nowych plików binarnych. Jeśli zmiany unieważniają proces bootstrap i/lub zmieniają cache pakietów, np. po zmianie opcji --mode, --architecture, lub --bootstrap, trzeba użyć lb clean --purge. Zobacz podręcznik man pakietu lb_clean aby uzyskać listę wszystkich opcji.
live-boot to zbiór skryptów zapewniających haki do initramfs-tools, wykorzystywane do wytwarzania plików initramfs, które są w stanie uruchomić system live, takich jak te stworzone przez live-build. Obejmuje to obrazy ISO systemów live, archiwa netboot i obrazów dysku USB.
W czasie rozruchu będzie szukać nośników tylko do odczytu zawierających katalog /live/, gdzie jest przechowywany system plików (często skompresowany obraz systemu plików jak SquashFS). Jeśli znajdzie takowy, stworzy zapisywalne środowisko, stosując aufs, dla systemów takich jak Debian, aby z niego wystartować.
Więcej informacji na temat początkowych plików ramfs w Debianie można znaleźć w Podręczniku Debiana Linux Kernel na http://kernel-handbook.alioth.debian.org/ w rozdziale initramfs.
live-config zawiera skrypty, które są uruchamiane przy starcie systemu live po live-boot, tak aby automatycznie skonfigurować system live. Obsługuje on takie zadania jak ustawienie nazwy hosta, lokalizacji i strefy czasowej, tworzenie użytkownika live, zatrzymywanie zadań crona i autologowanie użytkownika live.
Ten rozdział wyjaśnia, jak zarządzać konfiguracją live od początku jej tworzenia, przez kolejne zmiany i kolejne wersje oprogramowania live-build i obrazu live.
Konfiguracje live rzadko są idealne na przy pierwszej próbie. Powinno się dodać opcje lb config z linii poleceń do wykonania pojedynczej kompilacji, ale bardziej typowe jest sprawdzać te opcje i kompilować ponownie aż do uzyskania satysfakcji. Aby poradzić sobie z tymi zmianami, potrzeba automatycznych skryptów, które zapewnią, że konfiguracja przechowywana jest w stanie spójnym.
Polecenie lb config zapisuje opcje, które są wprowadzane do plików w #{config}/*# oraz wielu innym opcją przypisuje wartości domyślne. Jeśli uruchomisz lb config ponownie, nie skasuje to żadnych opcji, która została zapisana na podstawie początkowych opcji. Tak więc, na przykład, jeśli by uruchomić lb config ponownie z nową wartością dla --binary-images, wszelkie opcje zależne, które zostały przypisane jako domyślne dla poprzedniej dystrybucji mogą już nie współgrać z nowym ustawieniem. Pliki te nie są przeznaczone do odczytu lub edycji. Przechowują one wartości dla ponad stu opcji, więc nikt, nie mówiąc już o robieniu tego w pojedynkę, nie będzie mógł zobaczyć, które z tych opcji są faktycznie przypisane. I wreszcie, po uruchomieniu lb config, a następnie uaktualnieniu live-build a zdarza się, że zmieniają się nazwy opcji, config/* nadal będzie zawierać zmienne nazwane po staremu, które nie są już aktualne.
Z tych wszystkich powodów, skrypty auto/* czynią Twoje życie łatwiejszym. Są proste wrappery do poleceń lb config, lb build i lb clean, które są zaprojektowane, aby pomóc w zarządzaniu konfiguracją. Skrypt auto/config przechowuje toje polecenie lb config ze wszystkimi pożądanymi opcjami, skrypt auto/clean usuwa pliki zawierające wartości zmiennych konfiguracyjnych a skrypt auto/build zachowuje log build.log każdej kompilacji. Każdy z tych scenariuszy jest uruchamiany automatycznie przy każdym uruchomieniu odpowiedniego polecenia lb. Korzystając z tych skryptów, konfiguracja jest bardziej czytelna i jest przechowywana w sposoób wewnętrznie spójny z jednej wersji do następnej. Ponadto, będzie o wiele łatwiej zidentyfikować opcje, które należy zmienić po uaktualnieniu live-build i po przeczytaniu dokumentacji aktualizacji.
Dla Twojej wygody, live-build jest dostarczany z przykładowymi skryptami powłoki do automatycznego kopiowania i edycji. Rozpocznij nową, domyślną konfigurację, a następnie skopiuj do niej przykłady:
$ mkdir mójlive && cd mójlive && lb config $ mkdir auto $ cp /usr/share/doc/live-build/examples/auto/* auto/
Edytuj auto/config, dodając wszelkie opcje, jakie uważasz. Przykładowo:
#!/bin/sh
lb config noauto \
--architectures i386 \
--linux-flavours 686-pae \
--binary-images hdd \
--mirror-bootstrap http://ftp.ch.debian.org/debian/ \
--mirror-binary http://ftp.ch.debian.org/debian/ \
"${@}"
Teraz, za każdym razem kiedy korzystasz z lb config, auto/config skasuje konfigurację w oparciu o te opcje. Gdy chcesz wprowadzić zmiany do nich, należy edytować opcje w tym pliku zamiast przekazywać je do lb config. Podczas korzystania z lb clean, auto/clean oczyści pliki w config/* wraz z innymi produktami kompilacji. I wreszcie, kiedy używasz lb build, log kompilacji zostanie zapisany przez auto/build w build.log.
Uwaga: Specjalnny parametr noauto jest użyty tutaj, aby powstrzymać kolejne zapytania do auto/config, zapobiegając w ten sposób nieskończonej rekurencji. Upewnij się, że przypadkowo nie został usunięty podczas dokonywania zmiany. Również należy zadbać o to aby podczas dzielenia polecenia lb config na wiele lini dla czytelności, jak pokazano w powyższym przykładzie, nie zapomnisz odwrotnego ukośnika (\) na końcu każdej linii, która kontynuuje polecenie w następnej linijce.
Użyj opcji lb config --config aby sklonować repozytorium Git, który zawiera konfigurację systemu live. Jeśli chcesz oprzeć swoją konfigurację na jednej dostarczanej przez ${project}, odwiedź http://live-systems.org/gitweb/ i szukaj repozytorium o nazwie live-images (obrazy live) w kategorii Packages (pakiety). To repozytorium zawiera konfiguracje dla prekompilowanych obrazów systemów live.
For example, to build a standard image, use the live-images repository as follows:
$ mkdir live-images && cd live-images $ lb config --config git://live-systems.org/git/live-images.git $ cd images/standard
Edytuj auto/config i wszelkie inne rzeczy, których wymagasz do własnych potrzeb w drzewie katalogów config. Na przykład, nie nieoficjalne prekompilowane obrazy tworzy się dodając po prostu --archive-areas “main contrib non-free”.
Opcjonalnie można zdefiniować skrót w konfiguracji Git przez dodanie następujących opcji do ${HOME}/.gitconfig:
[url "git://live-systems.org/git/"]
insteadOf = lso:
Dzięki temu można skorzystać z lso: wszędzie, gdzie trzeba podać adres repozytorium git live-systems.org. Jeśli również opuścisz opcjonalny przyrostek .git, rozpoczynając nowy obraz przy użyciu tej konfiguracji jest to tak proste:
$ lb config --config lso:live-images
Klonowanie całego repozytorium live-images (obrazów live) sciąga konfigurację używaną dla kilku różnych obrazów. Jeśli masz ochotę na budowę innego obrazu po zakończeniu pracy z pierwszym, przejdź do innego katalogu i ponownie w miarę potrzeb dokonaj zmian.
W każdym przypadku należy pamiętać, że za każdym razem trzeba będzie budować obraz jako super-użytkownik: lb build
Ten rozdział zawiera przegląd różnych sposobów, w jaki można dostosować system live.
Opcje konfiguracji systemu live są podzielone na opcje w czasie budowania, które są stosowane w czasie kompilacji i na opcje w czasie rozruchu, które są stosowane podczas uruchamiania systemu. Opcje podczas uruchamiania są podzielone na te występujące wcześnie podczas uruchamiania, zastosowane przez live-boot, i na te, występujące później, zastosowane przez live-config. Każdy parametr rozruchu może zostać zmodyfikowany przez użytkownika poprzez ustalenie go podczas startu. Obraz może być również zbudowany z domyślnymi parametrami startowymi, dzięki czemu użytkownicy mogą normalnie tylko uruchomić bezpośrednio systemu live bez podawania żadnych parametrów, gdy wszystkie opcje domyślne są odpowiednie. W szczególności argument lb --bootappend-live składa się z wszelkich opcji wiersza poleceń domyślnych dla jądra systemu live, takich jak trwałość (ang. persistence), układ klawiatury, lub strefa czasowa. Zobacz Dostosowywanie lokalizacji i języka, dla przykładów.
Opcje konfiguracyjne w czasie budowania są opisane w podręczniku man na stronie lb config. Opcje konfiguracyjne w czasie rozruchu opisane są w podręczniku man na stronach live-boot i live-config. Chociaż pakiety startowe live-boot i live-config są zainstalowane w systemie live, który budujesz, zaleca się również zainstalować je w systemie budowania dla łatwego odniesienia podczas Twojej pracy przy konfiguracji. Jest to bezpieczne, ponieważ żaden z zawartych w nich skryptów nie będzie wykonywany, chyba że system zostanie skonfigurowany jako system live.
Proces kompilacji jest podzielony na etapy, w każdym z nich z zastosowanymi w kolejności różnymi dostosowaniami. Pierwszym etapem do uruchomienia jest etap bootstrap. Jest to wstępna faza wypełniania katalogu chroot pakietami aby stworzyć kadłub systemu Debian. Następnym etapem jest chroot, który kończy budowę katalogu chroot, wypełniania go wszystkimi pakietami wymienionymi w konfiguracji, wraz z innymi materiałami. Najwęcej dostosowywania zawartości odbywa się w tym etapie. Ostatnim etapem przygotowania obrazu live jest etap binarny (ang. binary), który tworzy możliwy do uruchomienia obraz, używając zawartości katalogu chroot do budowy głównego systemu plików w systemie live, a tym instalatora i wszelkich innych dodatkowych materiałów na nośniku docelowym poza system plików na systemu live. Po skompilowaniu obrazu live, jeśli włączono, archiwum źródłowe tarball jest budowane podczas etapu source (ang. źródło).
W każdym z tych etapów istnieje szczególna sekwencja, w której stosuje się polecenia. Są one usytuowane w taki sposób, aby zapewnić modyfikacjom bycie ułożonym w rozsądny sposób. Na przykład, w etapie chroot, prekonfiguracja (ang. preseeding) jest stosowana, zanim zostaną zainstalowane jakiekolwiek pakiety, pakiety są instalowane zanim jakiekolwiek lokalnie zawarte pliki zostaną kopiowane, a haki są wprowadzane później, gdy wszystkie materiały są już na miejscu.
Mimo, że lb config tworzy konfigurację katalogów w config/, aby osiągnąć swoje cele, może być konieczne udostępnienie dodatkowych plików w podkatalogach config/. W zależności od tego, gdzie pliki są przechowywane w konfiguracji, mogą być skopiowane do systemu plików systemu live lub do binarnego obrazu systemu plików, lub mogą zostać zapewnione konfiguracje w czasie budowy systemu, które byłoby kłopotliwie do przekazania jako opcje wiersza polecenia. Można zawrzeć rzeczy takie jak niestandardowe listy pakietów, niestandardowa grafika lub inny skrypt do uruchomienia zarówno w czasie kompilacji jak i w czasie startu systemu, zwiększając już znaczną elastyczność debian-live swoim własnych kodem.
Kolejne rozdziały są podzielone na rodzaje zadań dostosowywania, który użytkownicy zazwyczaj wykonują: Dostosowywanie instalacji pakietu, Dostosowywanie zawartości i Dostosowywanie ustawień regionalnych i języka obejmują tylko niektóre z rzeczy, które możesz zrobić.
Perhaps the most basic customization of a live system is the selection of packages to be included in the image. This chapter guides you through the various build-time options to customize live-build's installation of packages. The broadest choices influencing which packages are available to install in the image are the distribution and archive areas. To ensure decent download speeds, you should choose a nearby distribution mirror. You can also add your own repositories for backports, experimental or custom packages, or include packages directly as files. You can define lists of packages, including metapackages which will install many related packages at once, such as packages for a particular desktop or language. Finally, a number of options give some control over apt, or if you prefer, aptitude, at build time when packages are installed. You may find these handy if you use a proxy, want to disable installation of recommended packages to save space, or need to control which versions of packages are installed via APT pinning, to name a few possibilities.
The distribution you choose has the broadest impact on which packages are available to include in your live image. Specify the codename, which defaults to ${testing} for the ${testing} version of live-build. Any current distribution carried in the archive may be specified by its codename here. (See Terms for more details.) The --distribution option not only influences the source of packages within the archive, but also instructs live-build to behave as needed to build each supported distribution. For example, to build against the unstable release, sid, specify:
$ lb config --distribution sid
Within the distribution archive, archive areas are major divisions of the archive. In Debian, these are main, contrib and non-free. Only main contains software that is part of the Debian distribution, hence that is the default. One or more values may be specified, e.g.
$ lb config --archive-areas "main contrib non-free"
Experimental support is available for some Debian derivatives through a --mode option. By default, this option is set to debian only if you are building on a Debian or on an unknown system. If lb config is invoked on any of the supported derivatives, it will default to create an image of that derivative. If lb config is run in e.g. ubuntu mode, the distribution names and archive areas for the specified derivative are supported instead of the ones for Debian. The mode also modifies live-build behaviour to suit the derivatives.
Note: The projects for whom these modes were added are primarily responsible for supporting users of these options. The ${project}, in turn, provides development support on a best-effort basis only, based on feedback from the derivative projects as we do not develop or support these derivatives ourselves.
The Debian archive is replicated across a large network of mirrors around the world so that people in each region can choose a nearby mirror for best download speed. Each of the --mirror-* options governs which distribution mirror is used at various stages of the build. Recall from Stages of the build that the bootstrap stage is when the chroot is initially populated by debootstrap with a minimal system, and the chroot stage is when the chroot used to construct the live system's filesystem is built. Thus, the corresponding mirror switches are used for those stages, and later, in the binary stage, the --mirror-binary and --mirror-binary-security values are used, superseding any mirrors used in an earlier stage.
To set the distribution mirrors used at build time to point at a local mirror, it is sufficient to set --mirror-bootstrap and --mirror-chroot-security as follows.
$ lb config --mirror-bootstrap http://localhost/debian/ \
--mirror-chroot-security http://localhost/debian-security/
Serwer lustrzany chroot, określony przez --mirror-chroot, domyślnie do wartości --mirror-bootstrap.
The --mirror-binary* options govern the distribution mirrors placed in the binary image. These may be used to install additional packages while running the live system. The defaults employ httpredir.debian.org, a service that chooses a geographically close mirror based, among other things, on the user's IP family and the availability of the mirrors. This is a suitable choice when you cannot predict which mirror will be best for all of your users. Or you may specify your own values as shown in the example below. An image built from this configuration would only be suitable for users on a network where “mirror” is reachable.
$ lb config --mirror-binary http://mirror/debian/ \
--mirror-binary-security http://mirror/debian-security/ \
--mirror-binary-backports http://mirror/debian-backports/
You may add more repositories, broadening your package choices beyond what is available in your target distribution. These may be, for example, for backports, experimental or custom packages. To configure additional repositories, create config/archives/your-repository.list.chroot, and/or config/archives/your-repository.list.binary files. As with the --mirror-* options, these govern the repositories used in the chroot stage when building the image, and in the binary stage, i.e. for use when running the live system.
For example, config/archives/live.list.chroot allows you to install packages from the debian-live snapshot repository at live system build time.
deb http://live-systems.org/ sid-snapshots main contrib non-free
If you add the same line to config/archives/live.list.binary, the repository will be added to your live system's /etc/apt/sources.list.d/ directory.
Jeżeli takie pliki istnieją to zostaną wybrane automatycznie.
Należy również umieścić klucz GPG używany do podpisywania repozytorium w config/archives/twój-klucz-repozytorium.key{binary,chroot}.
Should you need custom APT pinning, such APT preferences snippets can be placed in config/archives/your-repository.pref.{binary,chroot} files and will be automatically added to your live system's /etc/apt/preferences.d/ directory.
There are a number of ways to choose which packages live-build will install in your image, covering a variety of different needs. You can simply name individual packages to install in a package list. You can also use metapackages in those lists, or select them using package control file fields. And finally, you may place package files in your config/ tree, which is well suited to testing of new or experimental packages before they are available from a repository.
Listy pakietów są skutecznym sposobem wyrażenia, które pakiety powinny zostać zainstalowane.Składnia list obsługuje instrukcje warunkowe, które ułatwiają budowanie list i dostosowywanie ich do wykorzystania w wielu konfiguracjach. Nazwy pakietów mogą być także wstrzykiwane do listy za pomocą pomocników powłoki w czasie kompilacji.
Note: The behaviour of live-build when specifying a package that does not exist is determined by your choice of APT utility. See Choosing apt or aptitude for more details.
Najprostszym sposobem, aby wypełnić swoją listę pakietów jest użycie metapakietu zadań dostarczanych przez dystrybucję. Na przykład:
$ lb config $ echo task-gnome-desktop > config/package-lists/desktop.list.chroot
This supercedes the older predefined list method supported in live-build 2.x. Unlike predefined lists, task metapackages are not specific to the Live System project. Instead, they are maintained by specialist working groups within the distribution and therefore reflect the consensus of each group about which packages best serve the needs of the intended users. They also cover a much broader range of use cases than the predefined lists they replace.
All task metapackages are prefixed task-, so a quick way to determine which are available (though it may contain a handful of false hits that match the name but aren't metapackages) is to match on the package name with:
$ apt-cache search --names-only ^task-
Oprócz tych, znajdziesz jeszcze inne metapakiety do różnych celów. Niektóre są podzbiorami szerszych pakietów zadań, jak gnome-core, podczas gdy inne są indywidualne specjalistyczne części czystego Debiana mieszanki, takie jak metapakiety education-*. Aby wyświetlić wszystkie metapakiety w archiwum, należy zainstalować pakiet debtags i wyświetlić wszystkie pakiety z tagiem role::metapackage w następujący sposób:
$ debtags search role::metapackage
Whether you list metapackages, individual packages, or a combination of both, all local package lists are stored in config/package-lists/. Since more than one list can be used, this lends itself well to modular designs. For example, you may decide to devote one list to a particular choice of desktop, another to a collection of related packages that might as easily be used on top of a different desktop. This allows you to experiment with different combinations of sets of packages with a minimum of fuss, sharing common lists between different live image projects.
Package lists that exist in this directory need to have a .list suffix in order to be processed, and then an additional stage suffix, .chroot or .binary to indicate which stage the list is for.
Note: If you don't specify the stage suffix, the list will be used for both stages. Normally, you want to specify .list.chroot so that the packages will only be installed in the live filesystem and not have an extra copy of the .deb placed on the medium.
To make a binary stage list, place a file suffixed with .list.binary in config/package-lists/. These packages are not installed in the live filesystem, but are included on the live medium under pool/. You would typically use such a list with one of the non-live installer variants. As mentioned above, if you want this list to be the same as your chroot stage list, simply use the .list suffix by itself.
It sometimes happens that the best way to compose a list is to generate it with a script. Any line starting with an exclamation point indicates a command to be executed within the chroot when the image is built. For example, one might include the line ! grep-aptavail -n -sPackage -FPriority standard | sort in a package list to produce a sorted list of available packages with Priority: standard.
In fact, selecting packages with the grep-aptavail command (from the dctrl-tools package) is so useful that live-build provides a Packages helper script as a convenience. This script takes two arguments: field and pattern. Thus, you can create a list with the following contents:
$ lb config $ echo '! Packages Priority standard' > config/package-lists/standard.list.chroot
Any of the live-build configuration variables stored in config/* (minus the LB_ prefix) may be used in conditional statements in package lists. Generally, this means any lb config option uppercased and with dashes changed to underscores. But in practice, it is only the ones that influence package selection that make sense, such as DISTRIBUTION, ARCHITECTURES or ARCHIVE_AREAS.
Na przykład, aby zainstalować ia32-libs jeżeli wybrano --architectures amd64:
#if ARCHITECTURES amd64 ia32-libs #endif
Można przetestować dowolny szereg wartości, na przykład zainstalować memtest86+, jeżeli ustalono --architectures i386 lub --architectures amd64:
#if ARCHITECTURES i386 amd64 memtest86+ #endif
You may also test against variables that may contain more than one value, e.g. to install vrms if either contrib or non-free is specified via --archive-areas:
#if ARCHIVE_AREAS contrib non-free vrms #endif
Zagnieżdżanie instrukcji warunkowych jest nie obsługiwane.
You can list packages in files with .list.chroot_live and .list.chroot_install suffixes inside the config/package-lists directory. If both a live and an install list exist, the packages in the .list.chroot_live list are removed with a hook after the installation (if the user uses the installer). The packages in the .list.chroot_install list are present both in the live system and in the installed system. This is a special tweak for the installer and may be useful if you have --debian-installer live set in your config, and wish to remove live system-specific packages at install time.
Desktop and language tasks are special cases that need some extra planning and configuration. Live images are different from Debian Installer images in this respect. In the Debian Installer, if the medium was prepared for a particular desktop environment flavour, the corresponding task will be automatically installed. Thus, there are internal gnome-desktop, kde-desktop, lxde-desktop and xfce-desktop tasks, none of which are offered in tasksel's menu. Likewise, there are no menu entries for tasks for languages, but the user's language choice during the install influences the selection of corresponding language tasks.
When developing a desktop live image, the image typically boots directly to a working desktop, the choices of both desktop and default language having been made at build time, not at run time as in the case of the Debian Installer. That's not to say that a live image couldn't be built to support multiple desktops or multiple languages and offer the user a choice, but that is not live-build's default behaviour.
Because there is no provision made automatically for language tasks, which include such things as language-specific fonts and input-method packages, if you want them, you need to specify them in your configuration. For example, a GNOME desktop image containing support for German might include these task metapackages:
$ lb config $ echo "task-gnome-desktop task-laptop" >> config/package-lists/my.list.chroot $ echo "task-german task-german-desktop task-german-gnome-desktop" >> config/package-lists/my.list.chroot
One or more kernel flavours will be included in your image by default, depending on the architecture. You can choose different flavours via the --linux-flavours option. Each flavour is suffixed to the default stub linux-image to form each metapackage name which in turn depends on an exact kernel package to be included in your image.
Thus by default, an amd64 architecture image will include the linux-image-amd64 flavour metapackage, and an i386 architecture image will include the linux-image-586 metapackage.
When more than one kernel package version is available in your configured archives, you can specify a different kernel package name stub with the --linux-packages option. For example, supposing you are building an amd64 architecture image and add the experimental archive for testing purposes so you can install the linux-image-3.18.0-trunk-amd64 kernel. You would configure that image as follows:
$ lb config --linux-packages linux-image-3.18.0-trunk $ echo "deb http://ftp.debian.org/debian/ experimental main" > config/archives/experimental.list.chroot
You can build and include your own custom kernels, so long as they are integrated within the Debian package management system. The live-build system does not support kernels not built as .deb packages.
The proper and recommended way to deploy your own kernel packages is to follow the instructions in the kernel-handbook. Remember to modify the ABI and flavour suffixes appropriately, then include a complete build of the linux and matching linux-latest packages in your repository.
If you opt to build the kernel packages without the matching metapackages, you need to specify an appropriate --linux-packages stub as discussed in Kernel flavour and version. As we explain in Installing modified or third-party packages, it is best if you include your custom kernel packages in your own repository, though the alternatives discussed in that section work as well.
It is beyond the scope of this document to give advice on how to customize your kernel. However, you must at least ensure your configuration satisfies these minimum requirements:
● Użyj startowego dysku RAM.
● Include the union filesystem module (i.e. usually aufs).
● Include any other filesystem modules required by your configuration (i.e. usually squashfs).
While it is against the philosophy of a live system, it may sometimes be necessary to build a live system with modified versions of packages that are in the Debian repository. This may be to modify or support additional features, languages and branding, or even to remove elements of existing packages that are undesirable. Similarly, “third-party” packages may be used to add bespoke and/or proprietary functionality.
This section does not cover advice regarding building or maintaining modified packages. Joachim Breitner's 'How to fork privately' method from http://www.joachim-breitner.de/blog/archives/282-How-to-fork-privately.html may be of interest, however. The creation of bespoke packages is covered in the Debian New Maintainers' Guide at https://www.debian.org/doc/maint-guide/ and elsewhere.
Istnieją dwa sposoby instalacji niestandardowych pakietów:
● packages.chroot
● Używanie niestandardowego repozytorium APT
Using packages.chroot is simpler to achieve and useful for “one-off” customizations but has a number of drawbacks, while using a custom APT repository is more time-consuming to set up.
To install a custom package, simply copy it to the config/packages.chroot/ directory. Packages that are inside this directory will be automatically installed into the live system during build - you do not need to specify them elsewhere.
Packages must be named in the prescribed way. One simple way to do this is to use dpkg-name.
Korzystanie z packages.chroot do instalacji niestandardowych pakietów ma wady:
● Nie jest możliwe użycie bezpiecznego APT.
● You must install all appropriate packages in the config/packages.chroot/ directory.
● It does not lend itself to storing live system configurations in revision control.
Unlike using packages.chroot, when using a custom APT repository you must ensure that you specify the packages elsewhere. See Choosing packages to install for details.
While it may seem unnecessary effort to create an APT repository to install custom packages, the infrastructure can be easily re-used at a later date to offer updates of the modified packages.
live-build uses APT to install all packages into the live system so will therefore inherit behaviours from this program. One relevant example is that (assuming a default configuration) given a package available in two different repositories with different version numbers, APT will elect to install the package with the higher version number.
Because of this, you may wish to increment the version number in your custom packages' debian/changelog files to ensure that your modified version is installed over one in the official Debian repositories. This may also be achieved by altering the live system's APT pinning preferences - see APT pinning for more information.
You can configure APT through a number of options applied only at build time. (APT configuration used in the running live system may be configured in the normal way for live system contents, that is, by including the appropriate configurations through config/includes.chroot/.) For a complete list, look for options starting with apt in the lb_config man page.
You can elect to use either apt or aptitude when installing packages at build time. Which utility is used is governed by the --apt argument to lb config. Choose the method implementing the preferred behaviour for package installation, the notable difference being how missing packages are handled.
● apt: Używając tej metody, jeśli zaznaczono brakujący pakiet, instalacja pakietu zakończy się niepowodzeniem. To jest domyślne ustawienie.
● aptitude: Używając tej metody, jeśli zaznaczono brakujący pakiet, instalacja pakietu zakończy się powodzeniem.
One commonly required APT configuration is to deal with building an image behind a proxy. You may specify your APT proxy with the --apt-ftp-proxy or --apt-http-proxy options as needed, e.g.
$ lb config --apt-http-proxy http://proxy/
You may find yourself needing to save some space on the image medium, in which case one or the other or both of the following options may be of interest.
Jeśli nie chcesz zawierać indeksów APT w obrazie, można je pominąć z:
$ lb config --apt-indices false
This will not influence the entries in /etc/apt/sources.list, but merely whether /var/lib/apt contains the indices files or not. The tradeoff is that APT needs those indices in order to operate in the live system, so before performing apt-cache search or apt-get install, for instance, the user must apt-get update first to create those indices.
If you find the installation of recommended packages bloats your image too much, provided you are prepared to deal with the consequences discussed below, you may disable that default option of APT with:
$ lb config --apt-recommends false
The most important consequence of turning off recommends is that live-boot and live-config themselves recommend some packages that provide important functionality used by most Live configurations, such as user-setup which live-config recommends and is used to create the live user. In all but the most exceptional circumstances you need to add back at least some of these recommends to your package lists or else your image will not work as expected, if at all. Look at the recommended packages for each of the live-* packages included in your build and if you are not certain you can omit them, add them back into your package lists.
The more general consequence is that if you don't install recommended packages for any given package, that is, “packages that would be found together with this one in all but unusual installations” (Debian Policy Manual, section 7.2), some packages that users of your Live system actually need may be omitted. Therefore, we suggest you review the difference turning off recommends makes to your packages list (see the binary.packages file generated by lb build) and re-include in your list any missing packages that you still want installed. Alternatively, if you find you only want a small number of recommended packages left out, leave recommends enabled and set a negative APT pin priority on selected packages to prevent them from being installed, as explained in APT pinning.
If there is not a lb config option to alter APT's behaviour in the way you need, use --apt-options or --aptitude-options to pass any options through to your configured APT tool. See the man pages for apt and aptitude for details. Note that both options have default values that you will need to retain in addition to any overrides you may provide. So, for example, suppose you have included something from snapshot.debian.org for testing purposes and want to specify Acquire::Check-Valid-Until=false to make APT happy with the stale Release file, you would do so as per the following example, appending the new option after the default value --yes:
$ lb config --apt-options "--yes -oAcquire::Check-Valid-Until=false"
Please check the man pages to fully understand these options and when to use them. This is an example only and should not be construed as advice to configure your image this way. This option would not be appropriate for, say, a final release of a live image.
For more complicated APT configurations involving apt.conf options you might want to create a config/apt/apt.conf file instead. See also the other apt-* options for a few convenient shortcuts for frequently needed options.
For background, please first read the apt_preferences(5) man page. APT pinning can be configured either for build time, or else for run time. For the former, create config/archives/*.pref, config/archives/*.pref.chroot, and config/apt/preferences. For the latter, create config/includes.chroot/etc/apt/preferences.
Let's say you are building a ${testing} live system but need all the live packages that end up in the binary image to be installed from sid at build time. You need to add sid to your APT sources and pin the live packages from it higher, but all other packages from it lower, than the default priority. Thus, only the packages you want are installed from sid at build time and all others are taken from the target system distribution, ${testing}. The following will accomplish this:
$ echo "deb http://mirror/debian/ sid main" > config/archives/sid.list.chroot $ cat >> config/archives/sid.pref.chroot << EOF Package: live-* Pin: release n=sid Pin-Priority: 600 Package: * Pin: release n=sid Pin-Priority: 1 EOF
Negative pin priorities will prevent a package from being installed, as in the case where you do not want a package that is recommended by another package. Suppose you are building an LXDE image using task-lxde-desktop in config/package-lists/desktop.list.chroot, but don't want the user prompted to store wifi passwords in the keyring. This metapackage depends on lxde-core, which recommends gksu, which in turn recommends gnome-keyring. So you want to omit the recommended gnome-keyring package. This can be done by adding the following stanza to config/apt/preferences:
Package: gnome-keyring Pin: version * Pin-Priority: -1
Ten rozdział omawia dokładną regulację dostosowywania zawartości systemu poza samym wybieraniem pakietów do wyboru, które będą zawarte. Uwzględnianie pozwala dodać lub wymienić dowolne pliki w obrazie systemu live, haki pozwalają na wykonanie dowolnego polecenia na różnych etapach produkcji oraz w czasie rozruchu a opcji preseeding pozwala skonfigurować pakiety, gdy są zainstalowane poprzez dostarczenie odpowiedzi na pytania debconfa.
Chociaż najlepiej byłoby gdyby system live zawierał się wyłącznie z plików dostarczonych przez całkowicie niemodyfikowane pakiety, to czasami wygodniejszym jest, dostarczenie lub zmodyfikowanie pewnych treści za pomocą plików. Korzystając z uwzględniania, można dodać (lub wymienić) dowolne pliki w systemie obrazu live. live-build dostarcza dwa takie mechanizmy wykorzystania:
● Lokalne uwzględnianie chroot: Pozwoli Ci dodać lub zastąpić pliki w systemie plików chroot/live. Zobacz Lokalne uwzględnianie chroot/live, aby uzyskać więcej informacji.
● Lokalne uwzględnianie danych binarnych: Pozwoli Ci dodać lub zastąpić pliki w obrazie binarnym. Zobacz Lokalnych uwzględnianie danych binarnych, aby uzyskać więcej informacji.
Proszę zobaczyć Definicje aby uzyskać więcej informacji na temat różnicy między obrazami “binarnymi” a obrazami “live”.
Lokalnie uwzględnione w chroot mogą być używane, aby dodać lub zastąpić pliki w systemie plików chroot/live, tak aby mogły być one użyte w systemie live. Typowym zastosowaniem jest dostarczenie szkieletowego katalogu użytkownika (/etc/skel) używanego przez system live do tworzenia katalogu domowego użytkownika live. Innym jest dostarczanie plików konfiguracyjnych, które mogą być po prostu dodane lub podmienione w obrazie bez przetwarzania; zobacz Lokalne haki chroot/live, czy potrzebne jest przetwarzanie.
Aby dołączyć pliki, po prostu dodaj je do katalogu config/includes.chroot. Ten katalog odnosi się do katalogu root / systemu live. Na przykład, aby dodać plik /var/www/index.html do systemu live, użyj:
$ mkdir -p config/includes.chroot/var/www $ cp /path/to/my/index.html config/includes.chroot/var/www
Konfiguracja będzie mieć następujący układ:
- config
[...]
|-- includes.chroot
| `-- var
| `-- www
| `-- index.html
[...]
Lokalnie uwzględnione w chroot są instalowane po instalacji pakietów, tak że pliki zainstalowane przez pakiety są zastępowane.
Aby zawierać materiały takie jak filmy lub dokumentacja na systemie plików nośnika tak, aby były one dostępne od razu po włożeniu nośnika bez uruchamiania systemu live, możesz użyć lokalnego uwzględniania danych binarnych. Działa to w podobny sposób do lokalnego uwzględniania w chroot/live. Załóżmy na przykład, że pliki ~/video_demo.* to filmy demonstacyjne systemu live opisanego przez i dowiązane przez stronę indeksu HTML. Wystarczy skopiować materiał z config/includes.binary/ w następujący sposób:
$ cp ~/video_demo.* config/includes.binary/
Pliki te pojawią się teraz w katalogu głównym nośnika live.
Haki pozwalają poleceniom aby były wykonywane w etapach chroot i binarnym kompilacji w celu dostosowania obrazu.
Aby uruchomić komendy na etapie chroot, należy utworzyć skrypt hak z przyrostkiem .hook.chroot zawierającym polecenia w katalogu config/hooks/. Hak będzie działać w chroot po resztę konfiguracji chroot zastosowano, więc pamiętaj, aby zapewnić, że konfiguracja zawiera wszystkie pakiety i pliki do Twoich potrzeb haka w celu uruchomienia. Zobacz przykładowe skrypty hak chroot dla różnych zadań dostosowywania wspólnej chroot przewidzianych w # {/ usr / share / doc / live-build / przykłady / haki} #, który można skopiować lub linku do korzystania z nich w swoim własnym konfiguracji.
Aby wykonać polecenia przy starcie systemu, możesz dostarczyć haki live-config, jak wyjaśniono w jego podręczniku man w sekcji “Customization” (ang. dostosowywanie). Przeanalizuj własne haki live-config dostarczone w /lib/live/config/, zwracając uwagę na numery sekwencji. Następnie dodaj swój własne hak z odpowiednim prefiksem numeru sekwencji, albo jako lokalnie uwzględnione w chroot w config/includes.chroot/lib/live/config/, lub w postaci niestandardowego pakietu omówione w Instalowanie zmodyfikowanych pakietów lub pakietów innych firm.
Aby uruchomić komendy na etapie binarnym, należy utworzyć skrypt hak z przyrostkiem .hook.binary zawierającym polecenia w katalogu config/hooks/. Hak będzie uruchomiony po wszystkich innych binarnych poleceniach, ale przed binary_checksums; ostatnim poleceniem. Polecenia haka nie działają w środowisku chroot, więc należy zadbać, aby nie modyfikować żadnych plików poza drzewem kompilacji albo może to uszkodzić system kompilacji! Zobacz przykładowe skrypty binarne dla różnych typowych binarnych zadań dostosowywania przewidzianych w /usr/share/doc/live-build/examples/hooks, które można skopiować lub utworzyć dowiązanie symboliczne aby skorzystać z nich w swojej własnej konfiguracji.
Pliki w katalogu config/preseed/ z rozszerzeniem .cfg w następującym etapie (.chroot lub .binary) są brane pod uwagę jako pliki preseed debconfa i są instalowane za pomocą live-build przez debconf-set-selections podczas odpowiedniego etapu.
Aby uzyskać więcej informacji o debconf, proszę przeczytaj debconf(7) z pakietu debconf.
Cała konfiguracja, która odbywa się w czasie pracy systemu jest wykonywana przez live-config. Oto niektóre z najbardziej popularnych opcji live-config, którymi mogą być zainteresowani użytkownicy. Pełną listę wszystkich możliwości można znaleźć w podręczniku man pakietu live-config.
Jednym ważnym czynnikiem jest to, że użytkownik jest tworzony przez live-boot w czasie startu systemu, a nie live-build w czasie kompilacji. To wpływa nie tylko, na to gdzie materiały dotyczące użytkownika live są wprowadzone w kompilacji, jak to opisano w Uwzględnianie lokalne Live/chroot, ale również na wszelkie grupyi uprawnienia związane z użytkownikiem live.
Można określić dodatkowe grupy, do których użytkownik live będzie należeć korzystając z jednej z możliwości, aby skonfigurować live-config. Na przykład, aby dodać użytkownika live do grupy fuse, można dodać następujący plik w config/includes.chroot/etc/live/config/user-setup.conf:
LIVE_USER_DEFAULT_GROUPS="audio cdrom dip floppy video plugdev netdev powerdev scanner bluetooth fuse"
lub użyj live-config.user-default-groups=audio,cdrom,dip,floppy,video,plugdev,netdev,powerdev,scanner,bluetooth,fuse jako parametru startowego.
Możliwe jest również, aby zmienić domyślną nazwę użytkownika “user” i domyślne hasło “live”. Jeśli chcesz to zrobić, z jakiegokolwiek powodu, można to łatwo osiągnąć w następujący sposób:
Aby zmienić domyślną nazwę użytkownika należy po prostu określić ją w konfiguracji:
$ lb config --bootappend-live "boot=live components username=live-user"
Jednym z możliwych sposobów zmiany domyślnego hasła jest użycie odpowiedniego haka, jak opisano w Haki podczas uruchamiania systemu. W tym celu można użyć haka “passwd” z /usr/share/doc/live-config/examples/hooks, przedrostkiem jest odpowiednio (np. 2000-passwd), należy go dodać do config/includes.chroot/lib/live/config/
Podczas uruchamiania systemu live, język jest definiowany przez dwa etapy:
● generowanie plików lokalizacji
● ustawienie konfiguracji klawiatury
Domyślne ustawieniem lokalnym podczas budowania systemu live jest locales=en_US.UTF-8. Aby określić ustawienia regionalne, które powinny być wygenerowane, użyj parametru locales w opcji --bootappend-live polecenia lb config, np.
$ lb config --bootappend-live "boot=live components locales=de_CH.UTF-8"
Wiele lokalizacji może być określone w postaci listy rozdzielonej przecinkami.
Parametr ten, jak również parametr konfiguracyjny klawiatury jak wskazano poniżej, może być również używany w linii poleceń jądra. Można określić ustawienia regionalne poprzez language_country (w tym przypadku używane jest kodowanie domyślne) lub pełnej nazwy z kodowaniem language_country.encoding. Lista obsługiwanych lokalizacji i kodowań można znaleźć w /usr/share/i18n/SUPPORTED.
Zarówno konfiguracja konsoli i klawiatury X wykonywana jest przez live-config przy pomocy pakietu console-setup. Aby je skonfigurować, ustaw parametry startowe keyboard-layouts, keyboard-variants, keyboard-options i keyboard-model przez opcję --bootappend-live. Prawidłowe wartośći opcje można znaleźć w /usr/share/X11/xkb/rules/base.lst. Aby znaleźć układy i warianty klawiatury dla danego języka, spróbuj wyszukać nazwę w języku angielskim i/lub kraj, gdzie mówi się danym językiem, np.:
$ egrep -i '(^!|german.*switzerland)' /usr/share/X11/xkb/rules/base.lst ! model ! layout ch German (Switzerland) ! variant legacy ch: German (Switzerland, legacy) de_nodeadkeys ch: German (Switzerland, eliminate dead keys) de_sundeadkeys ch: German (Switzerland, Sun dead keys) de_mac ch: German (Switzerland, Macintosh) ! option
Należy pamiętać, że każdy wariant wymienia układ, którego dotyczy w opisie.
Często tylko układ klawiatury musi być skonfigurowany. Na przykład, aby uzyskać listę plików lokalizacyjnych dla niemieckiego i szwajcarskiego niemieckiego układu klawiatury w systemie X użyj:
$ lb config --bootappend-live "boot=live components locales=de_CH.UTF-8 keyboard-layouts=ch"
Jednak dla bardzo konkretnych przypadków użycia, można dodać inne parametry. Na przykład, aby ustawić francusko języczny system z układem klawiatury French-Dvorak (zwany Bepo) na klawiaturze typu USB TypeMatrix EZ-Reach 2030, użyj:
$ lb config --bootappend-live \
"boot=live components locales=fr_FR.UTF-8 keyboard-layouts=fr keyboard-variants=bepo keyboard-model=tm2030usb"
Wiele wartości oddzielonych przecinkami może być przypisane do każdego z parametrów keyboard-*, z wyjątkiem keyboard-model, który przyjmuje tylko jedną wartość. Proszę przejrzeć podręcznik man keyboard(5) aby uzyskać więcej szczegółów i przykładów zmiennych XKBMODEL, XKBLAYOUT, XKBVARIANT i XKBOPTIONS. Jeśli podano wiele keyboard-variants (ang warianty klawiatury), będą one dopasowane jeden do drugiego przez wartość keyboard-layouts (patrz opcja setxkbmap(1) -variant). Puste wartości są dozwolone; na przykład aby zdefiniować dwa układy, domyślny US QWERTY oraz drugi US Dvorak, zastosuj:
$ lb config --bootappend-live \
"boot=live components keyboard-layouts=us,us keyboard-variants=,dvorak"
Odmianą Live CD jest preinstalowany system, który uruchamia się z nośników tylko do odczytu, takich jak cdrom, gdzie operacje zapisu i modyfikacje nie przetrwają restartów sprzętowych hosta, na którym jest uruchomiony.
System live jest uogólnieniem tego paradygmatu, a tym samym wspiera media inne prócz płyt CD; ale dalej jako jego domyślne zachowanie, należy uważać operacje tylko do odczytu a wszekie zmiany, w czasie działania są tracone podczas zamykania systemu.
'Persistence' (ang. trwałość) to wspólna nazwa dla różnych rodzajów rozwiązań dla zapisania niektórych lub wszystkich danych między restartami podczas używania i wprowadzania zmian do systemu. Aby zrozumieć, jak to działa to przydatna była by wiedza, że nawet wtedy, gdy system jest uruchamiany i działa z nośnika tylko do odczytu, to modyfikacje plików i katalogów są zapisywane na zapisywalnych nośnikach, typowo dysk RAM (tmpfs) a dane w pamięci RAM nie przetrwają restartu.
Dane przechowywane na tym ramdysku powinny być przechowywane na zapisywalnym trwałym nośniku takim jak lokalny dysk, lokalny udział sieciowy lub nawet na sesji wielosesyjnego dysku CD-RW/DVD-RW. Wszystkie te nośniki są obsługiwane w systemach live na różne sposoby i wszystkie, oprócz ostatniej wymagają specjalnego parametru startowego określonego w czasie startu systemu: persistence.
Jeśli ustawiony jest parametr startowy persistence (a nopersistence nie jest ustawiony), lokalne nośniki (np. dyski twarde, napędy USB) będą przeszukane w celu znalezienia woluminów trwałości podczas startu systemu. Możliwe jest ograniczenie, jakiego typu woluminy trwałości będą wykorzystane przez określenie pewnych parametrów startowych opisanych w podręczniku man live-boot(7). Wolumin trwałości może być każdym z wymienionych:
● partycja, identyfikowana po nazwie GPT.
● system plików, identyfikowany po etykiecie.
● plik obrazu zlokalizowany na każdym obsługiwanym systemie plików (nawet na partycji NTFS innego systemu), identyfikowany po nazwie pliku.
Etykietą dla woluminu musi być persistence, ale będzie ignorowane, dopóki nie będzie zawarty w katalogu głównym plik o nazwie persistence.conf, który jest używany by pełni dostosować wolumin persistence, to znaczy, że wskazuje się w nim katalogi, w których chcesz zapisać na woluminie zmiany przy restarcie. Zobacz Plik persistence.conf, aby uzyskać więcej szczegółów.
Oto kilka przykładów, jak przygotować wolumin, aby mógł być on użyty z opcją persistence. Może to być, na przykład, partycja ext4 na dysku twardym lub na nośniku wymiennym stworzona przez, np.:
# mkfs.ext4 -L persistence /dev/sdb1
Zobacz również Wykorzystanie przestrzeni pozostałej na nośniku USB.
Jeśli masz już partycję na urządzeniu, można po prostu zmienić jego etykietę używając następującego polecenia:
# tune2fs -L persistence /dev/sdb1 # for ext2,3,4 filesystems
Oto przykład, jak stworzyć plik obrazu opartego na ext4 do zastosowania z opcją persistance:
$ dd if=/dev/null of=persistence bs=1 count=0 seek=1G # for a 1GB sized image file $ /sbin/mkfs.ext4 -F persistence
Po utworzeniu pliku obrazu, na przykład, aby sprawić by katalog /usr był prwały, ale tylko zapisywał zmiany wprowadzone w tym katalogu, a nie całą zawartość /usr, można użyć opcji “union”. Jeśli plik obrazu znajduje się w katalogu domowym, należy skopiować go do katalogu głównego systemu plików na dysku twardym i zamontować go w /mnt w następujący sposób:
# cp persistence / # mount -t ext4 /persistence /mnt
Następnie utwórz plik persistence.conf dodając zawartość i odmontowując plik obrazu.
# echo "/usr union" >> /mnt/persistence.conf # umount /mnt
Teraz uruchom ponownie i wybierz nośnik live, a następnie uruchom dodając parametr startowy “persistence”.
Partycję z etykietą persistence należy skonfigurować za pomocą pliku persistence.conf, aby dowolne katalogi stały się trwałe. Ten plik, znajdujący się w głównym katalogu systemu plików partycji, kontroluje które katalogi są trwałe i w jaki sposób.
To jak niestandardowe wierzchnie zamontowania są skonfigurowane jest opisane w szczegółach w podręczniku man persistence.conf(5), ale ten prosty przykład powinien być wystarczający dla większości zastosowań. Powiedzmy, że chcemy, aby nasz katalog domowy i cache APT było trwałe w pamięci podręcznej systemu plików ext4 na partycji /dev/sdb1:
# mkfs.ext4 -L persistence /dev/sdb1 # mount -t ext4 /dev/sdb1 /mnt # echo "/home" >> /mnt/persistence.conf # echo "/var/cache/apt" >> /mnt/persistence.conf # umount /mnt
Następnie uruchamiamy ponownie komputer. Podczas pierwszego uruchomienia zawartość /home i /var/cache/apt zostanie skopiowana do woluminu trwałości i od tej pory wszystkie zmiany w tych katalogach będą przechowywane na tym woluminie. Należy pamiętać, że wszelkie ścieżki wymienione w pliku persistence.conf nie mogą zawierać spacji lub specjalnych komponentów ścieżki: . i .. . Ponadto, ani /lib, /lib/live (lub którykolwiek z jego podkatalogów) ani / nie może zostać utrwalony za pomocą własnych punktów montowania. Jako obejście tego ograniczenia można dodać / union do pliku persistence.conf w celu osiągnięcia pełnej trwałości.
Istnieją różne sposoby korzystania z wielu magazynów trwałości (ang. persistence) dla różnych zastosowań. Na przykład, przy używanie kilku magazynów w tym samym czasie lub wybranie tylko jednego, spośród różnych, do bardzo specyficznych zastosowań.
Kilka różnych niestandardowych woluminów-nakładek (z własnymi plikami persistence.conf) może być używane w tym samym czasie, ale jeżeli kilka woluminów tworzy ten sam katalog trwałym, będzie używany tylko jeden z nich. Jeśli jakieś dwa punty montowania są “zagnieżdżone” (np. jeden jest podkatalogiem drugiego) to katalog parent (ang. rodzic) zostanie zamontowany przed katalogiem child (ang. dziecko) tak że jeden punkt montowania nie będzie ukryty przed innym. Zagnieżdżone niestandardowe woluminy są problematyczne, jeżeli są wymienione w tym samym pliku persistence.conf. Zobacz podręcznik man persistence.conf(5), jak radzić sobie z tym przypadkiem, jeśli naprawdę potrzebujesz (Wskazówka: zazwyczaj nie potrzebujesz).
Jednym z możliwych przypadków użycia: Jeśli chcesz przechowywać dane użytkownika np. /home i dane superużytkownika tj. /root na różnych partycjach, utwórz dwie partycje z etykietą persistence i dodaj plik persistence.conf} na każdą z nich, tak #{# echo “/home” > persistence.conf na pierwszej partycji, przez co będzą zapisywane pliki użytkownika i # echo “/root” > persistence.conf na drugiej partycji, która będzie przechowywać pliki superużytkownika. Wreszcie, należy użyć parametru startowego persistence.
Jeśli użytkownik będzie potrzebował wiele magazynów trwałości tego samego typu dla różnych miejsc lub dla celów testowych, takich jak magazyny private i work parametr startowy persistence-label użyty w połączeniu z parametrem persistence pozwoli na wiele unikatowych magazynów trwałości. Przykładem może być, jeśli użytkownik chciałby użyć partycji trwałości oznaczonej private dla prywatnych danych, takich jak zakładki w przeglądarce lub innych typów danych, to mógłby użyć parametrów startowych:persistence persistence-label=private. A do przechowywania danych związanych z pracą, takich jak dokumenty, projekty badawcze lub inne rodzaje, mógłby skorzystać z parametrów startowych: persistence persistence-label=work.
Ważne jest, aby pamiętać, że każda z tych partycji, private i work, także potrzebuje pliku persistence.conf. Podręcznik man pakietu live-boot zawiera więcej informacji o tym, jak korzystać z tych etykiet z zapisanymi nazwami.
Korzystanie z funkcji trwałości (ang. persistence) oznacza, że niektóre poufne dane mogą zostać narażone na ryzyko. Zwłaszcza jeśli trwałe dane są przechowywane na urządzeniu przenośnym, takim jak pamięci USB lub zewnętrzne dyski twarde. To jest miejsce, gdzie przydatne staje się szyfrowanie. Nawet jeśli cała procedura może wydawać się skomplikowana, ze względu na liczbę kroków, które należy podjąć, to jest bardzo łatwo obsługiwać szyfrowane partycje z live-boot. Aby móc korzystać z luks, który jest obsługiwanym typem szyfrowania, musisz zainstalować cryptsetup zarówno na maszynie tworzenia zaszyfrowanych partycji, a także w systemie live, który będzie używał szyfrowanej trwałej partycji.
Aby zainstalować cryptsetup na twoim komputerze:
# apt-get install cryptsetup
Aby zainstalować cryptsetup na twoim systemie live dodaj go do listy pakietów:
$ lb config $ echo "cryptsetup" > config/package-lists/encryption.list.chroot
Gdy Twoj system live posiada cryptsetup, to w zasadzie wystarczy, już tylko utworzyć nową partycję, zaszyfrować ją i uruchomić z parametrami persistence i persistence-encryption=luks. Mogliśmy już przewidzieć ten krok i dodać parametry startowe w czasie kompilacji przestrzegając następującej procedury:
$ lb config --bootappend-live "boot=live components persistence persistence-encryption=luks"
przejdzmy do szczegółów dla tych wszystkich, którzy nie są zaznajomieni z szyfrowaniem. W poniższym przykładzie mamy zamiar użyć partycji na dysku USB, która odpowiada /dev/sdc2. Należy zaznaczyć, że należy ustalić, która partycja jest jeden tą, którą masz zamiar używać w tym konkretnym przypadku.
Pierwszym krokiem jest podłączenie dysku USB i określenie, którym jest urządzeniem. Zalecaną metodą tworzenia listy urządzeń w live-manual jest ls -l /dev/disk/by-id. Następnie utworzymy nową partycję, a następnie zaszyfrujemy ją hasłem w następujący sposób:
# cryptsetup --verify-passphrase luksFormat /dev/sdc2
Następnie otwieramy partycję LUKS w wirtualnym elemencie odwzorowującym urządzenia /dev/mapper. Można tu użyć dowolnej nazww. Używamy live jako przykład:
# cryptsetup luksOpen /dev/sdc2 live
Następnym krokiem jest wypełnienie urządzenia zerami przed utworzeniem systemu plików:
# dd if=/dev/zero of=/dev/mapper/live
Teraz jesteśmy gotowi do stworzenia systemu plików. Warto zauważyć, że dodajemy etykietę persistence tak, aby urządzenie zotało zamontowane w jako persistence store (magazyn persistence) w czasie startu systemu.
# mkfs.ext4 -L persistence /dev/mapper/live
Aby kontynuować naszą konfigurację, musimy zamontować urządzenie, na przykład w /mnt.
# mount /dev/mapper/live /mnt
I stwórz plik persistence.conf w katalogu głównym partycji. To jest, jak wyjaśniono wyżej, absolutnie konieczne. Zobacz Plik persistence.conf.
# echo "/ union" > /mnt/persistence.conf
Potem odmontuj punkt montowania:
# umount /mnt
I opcjonalnie, choć może to być dobry sposób na zabezpieczenie danych, które właśnie dodaliśmy do partycji, możemy zamknąć urządzenie:
# cryptsetup luksClose live
Podsumujmy proces. Do tej pory stworzyliśmy system live z możliwością szyfrowania, który można skopiować na nośnik usb, jak wyjaśniono w kopiowaniu hybrydowego obrazu ISO na nośnik pamięci USB. Stworzyliśmy również zaszyfrowaną partycję, która może znajdować się na tym samym nośniku usb, aby można było go nosić ze sobą wszędzie i mamy skonfigurowaną zaszyfrowaną partycję, stosowaną jako magazyn persistence. Więc teraz, musimy tylko uruchomić system live. W czasie startu systemu, na live-boot poprosi nas o wpisanie hasła i zamontuje zaszyfrowaną partycję używaną przez opcję persistence.
live-build używa syslinux i niektórych jego pochodnych (w zależności od typu obrazu) w domyślnym programie ładującym (ang. bootloader). Można je łatwo dostosować do własnych potrzeb.
W celu wykorzystania pełnego motywu, skopiuj /usr/share/live/build/bootloaders do config/bootloaders i edytuj tam te pliki. Jeśli nie chcesz się martwić modyfikacją wszystkich obsługiwanych konfiguracji programu ładującego (ang. bootloader), tylko zapewnienie lokalnego zmodyfikowaną kopię jednego z typu programów, np. * {isolinux} * w # {config / programy ładujące / isolinux} # wystarczy też, w zależności od przypadku użycia.
Podczas modyfikacji jednego z domyślnych motywów, jeśli chcesz korzystać z indywidualnego obrazu tła, który będzie wyświetlany razem z menu startowym, dodaj obraz splash.png 640x480 pikseli. Następnie usuń plik splash.svg.
Istnieje wiele możliwości, jeśli chodzi o wprowadzanie zmian. Na przykład, pochodne syslinux mają domyślnie skonfigurowany limit czasowy (ang. timeout) na 0 (zero), co oznacza, że wstrzymają się one na czas nieokreślony na w ich ekranie powitalnym aż do naciśnięcia klawisza.
Aby zmienić limit czasowy podczas rozruchu w domyślnym obrazie iso-hybrid wystarczy zmienić domyślny plik isolinux.cfg określając limit czasu (ang. timeout) w jednostkach 1/10 sekundy. Zmodyfikowany isolinux.cfg uruchamiający rozruch po pięciu sekundach byłby podobny do tego:
include menu.cfg default vesamenu.c32 prompt 0 timeout 50
Podczas tworzenia binarnego obrazu ISO9660, można korzystać z następujących opcji, aby dodać różne metadane tekstowe do obrazu. To może pomóc w identyfikacji wersji lub konfiguracji obrazu bez uruchamiania go.
● LB_ISO_APPLICATION/--iso-application NAZWA: Pole to powinno opisywać zastosowanie obrazu. Maksymalna długość tego pola wynosi 128 znaków.
● LB_ISO_PREPARER/--iso-preparer NAME: Pole to powinno opisywać przygotowującego obraz, zwykle z kilkoma danymi kontaktowymi. Domyślną wartością tej opcji jest używana wersja live-build, które może później pomóc przy debugowaniu. Maksymalna długość tego pola wynosi 128 znaków.
● LB_ISO_PUBLISHER/--iso-publisher NAME: Pole to powinno opisywać wydawcę obrazu, zwykle z kilkoma danymi kontaktowymi. Maksymalna długość tego pola wynosi 128 znaków.
● LB_ISO_VOLUME/--iso-volume NAME: Pole to powinno opisywać ID woluminu obrazu. Jest używane jako etykieta widoczna dla użytkownika na niektórych platformach, takich jak Windows i Apple Mac OS. Długość maksymalna dla tego pola to 32 znaków.
Obrazy systemów live mogą być zintegrowane z Instalatorem Debiana. Istnieje wiele różnych typów instalacji, różniących się tym, co jest załączone w obrazie i jak działa instalator.
Proszę zwrócić uwagę na uważne wykorzystanie wielkich liter, podczas odnoszenia się do “Debian Installer” (ang. Instalatora Debiana) w tej sekcji - kiedy jest stosowany tak, że odnosi się wyraźnie do oficjalnego instalatora dla systemu Debian, a nie cokolwiek innego, to jest często postrzegana w skrócie jako “d-i”.
Trzy główne rodzaje instalatora to:
Instalator Debiana “Normal”: To jest normalny obraz systemu live z oddzielnym jądrem i initrd, który (gdy wybrany z odpowiedniego menu programu ładującego) uruchamia do standardowej instancji Instalatora Debiana, tak jakby pobrano obraz płyty Debiana i uruchomiło się go. Obrazy zawierające system typu live i inny niezależny instalator są często określane jako “połączone obrazy” (ang. combined images).
Na takich obrazach, Debian jest instalowany przez pobieranie i instalowanie pakietów .deb za pomocą debootstrap, z lokalnych mediów lub jakiegoś opartego na sieci, w wyniku czego domyślny systemu Debian jest instalowany na dysku twardym.
Cały proces może być zapisany w pliku preseed i dostosowany na wiele różnych sposób, przeczytaj odpowiednie strony w instrukcji Instalatora Debiana, aby uzyskać więcej informacji. Kiedy utworzysz działający plik preseed, live-build może automatycznie umieścić go w Twoim obrazie i włączyć go dla Ciebie.
Instalator Debiana “Live”: To jest obraz systemu live z oddzielnym jądrem i initrd, który (gdy wybrany z odpowiedniego menu programu ładującego) uruchamia do instancji Instalatora Debiana.
Instalacja będzie przebiegać w identyczny sposób do instalacji “normalnej” opisanej powyżej, ale na tym samym etapie instalacji, zamiast używać debootstrap aby pobrać i zainstalować pakiety, systemu plików obrazu live zostanie skopiowany do celu. Jest to możliwe dzięki specjalnym pakiecie udeb zwanym live-installer.
Po tym etapie, Instalator Debiana kontynuuje normalnie, instalując i konfigurując elementy, takie jak programy ładujące i lokalnych użytkowników, itp.
Uwaga: aby zapewnić wsparcie dla wpisów zarówno normalnych i instalatora live w bootloaderze (ang. programie ładującym) na tym samym nośniku live, należy wyłączyć instalatora live przez wpis w pliku preseed live-installer/enable=false.
Instalator Debiana “Desktop”: Niezależnie od wybranego rodzaju Instalatora Debiana, di może zostać uruchomiony z pulpitu, klikając na jego ikonę. Jest bardziej przyjazny użytkownikowi w niektórych sytuacjach. W celu skorzystania z tej opcji, pakiet debian-installer-launcher musi zostać uwzględniony.
Należy pamiętać, że domyślnie, live-build nie obejmuje obrazów Instalatora Debiana w obrazach, musi to być sprecyzowane przez lb config. Również należy również pamiętać, że aby działał “Desktop Installer” (ang. instalator uruchamiany z poziomu pulpitu) to jądro systemu live musi być zgodne z jądrem wykorzystywanym przez d-i dla określonej architektury. Na przykład:
$ lb config --architectures i386 --linux-flavours 586 \
--debian-installer live
$ echo debian-installer-launcher >> config/package-lists/my.list.chroot
Jak opisano w Podręczniku Instalatora Debiana, Załącznik B na https://www.debian.org/releases/stable/i386/apb.html, “Plik preseed dostarcza sposób, aby ustawić odpowiedzi na pytania zadawane w trakcie procesu instalacji, bez konieczności ręcznego wprowadzania odpowiedzi, podczas instalacji. Pozwala to w pełni zautomatyzować większość rodzajów instalacji, a nawet oferuje kilka funkcji niedostępnych w zwykłych instalacjach.” Takie dostosowanie jest najlepiej osiągane używając live-build poprzez umieszczenie konfiguracji w pliku preseed.cfg zawartym w config/includes.installer/. Na przykład, aby ustawić lokalizację na en_US:
$ echo "d-i debian-installer/locale string en_US" \
>> config/includes.installer/preseed.cfg
Do celów doświadczalnych lub debugowania, możesz zechcieć dołączyć lokalnie zbudowany element di w paczce udeb. Należy umieścić je w config/packages.binary/, aby włączyć je do obrazu. Również dodatkowe lub zamienne pliki i katalogi mogą być zawarte w initrd instalatora, w sposób podobny do Uwzględnianie lokalne live/chroot, poprzez umieszczenie materiałów w config/includes.installer/.
Wnosząc swój wkład należy jasno określić posiadacza jego praw autorskich i zawrzeć wszelkie stosowane oświadczenie licencjonowania. Należy pamiętać, że aby zmiany były zaakceptowane, wkład musi być licencjonowany na tej samej licencji co reszta dokumentów, a mianowicie, GPL w wersji 3 lub nowszej.
Wkład do projektu, taki jak tłumaczenia i poprawki, są bardzo mile widziane. Każdy może bezpośrednio zaangażować się w repozytoriach, jednak prosimy wysłać większe zmiany do listy mailingowej, aby omówić je w pierwszej kolejności. Patrz rozdział kontakt aby uzyskać więcej informacji.
${projekt} używa Git jako systemu kontroli wersji i zarządzania kodem źródłowym. Jak wyjaśniono w repozytorium Git są dwie główne gałęzie rozwoju: debian i debian-next. Każdy może wprowadzić zmiany do gałęzi debian-next w repozytoriach ive-boot, live-build, live-config, live-images, live-manual i live-tools.
Jednakże istnieją pewne restrykcje. Serwer odrzuci:
● Non fast-forward pushes.
● Zmiany wymagające scalenia.
● Dodawanie lub usuwanie tagów lub gałęzi rozwojowych.
Nawet jeżeli wszystkie zmiany mogą być później zweryfikowane, prosimy abyś używał zdrowego rozsądku i tworzył dobre zmiany opisane dobrym komentarzem.
● Pisz komentarze do zmian, które składają się z pełnych, sensownych zdań w języku angielskim, począwszy od dużej litery, a kończących się kropką. Zwykle te komentarze zaczynają się od “Fixing/Adding/Removing/Correcting/Translating/...”. (“Naprawianie/Dodawanie/Usuwanie/Korygowanie/Tłumaczenie/ itd. ... ”.)
● Pisz dobre komenarze do zmian. Pierwsza linia musi być dokładne podsumowanie treści popełnić, która zostanie uwzględniona w liście zmian (ang. changelog). Jeśli musisz zrobić kilka wyjaśnień, napisz je niżej pozostawiając pusty wiersz po pierwszej lini, a następnie kolejny pusty wiersz po każdym akapicie. Linie każdego akapitu nie powinny przekraczać 80 znaków.
_ * Wysyłaj zmiany osobno. To znaczy; nie mieszaj niepowiązanych ze sobą rzeczy w tej samej zmianie. Dodać osobną zmianę dla każdej rzeczy, którą zmieniasz.
W celu wysłania zmian do repozytoriów, należy wykonać następującą procedurę. Tutaj używamy live-manual jako przykładu, więc zastąp go nazwą repozytorium, z którym chcesz pracować. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat edycji podręcznika live-manual zobacz: Współtworzenie tego dokumentu.
● Pobierz publiczny klucz do wprowadzania zmian:
$ mkdir -p ~/.ssh/keys $ wget http://live-systems.org/other/keys/git@live-systems.org -O ~/.ssh/keys/git@live-systems.org $ wget http://live-systems.org/other/keys/git@live-systems.org.pub -O ~/.ssh/keys/git@live-systems.org.pub $ chmod 0600 ~/.ssh/keys/git@live-systems.org*
● Dodaj następującą sekcję do twojej konfiguracji klienta openssh:
$ cat >> ~/.ssh/config << EOF
Host live-systems.org
Hostname live-systems.org
User git
IdentitiesOnly yes
IdentityFile ~/.ssh/keys/git@live-systems.org
EOF
● Sprawdź i sklonuj kopię live-manual przez through ssh:
$ git clone git@live-systems.org:/live-manual.git $ cd live-manual && git checkout debian-next
● Upewnij się, że masz ustawionego autora i adres email w konfiguracji Git:
$ git config user.name "John Doe" $ git config user.email john@example.org
Ważne: Pamiętaj, że powinno się wprowadzać wszelkie zmiany wyłącznie w gałęzi debian-next.
● Wprowadź zmiany. W tym przykładzie będzie najpierw napisać nowy dział dotyczący stosowania plastrów, a następnie przygotować się do popełnienia dodawanie plików i pisanie popełnienia wiadomość tak:
$ git commit -a -m "Adding a section on applying patches."
● Wyślij poprawki na serwer:
$ git push
Systemy live są dalekie od doskonałości, ale chcemy, uczynić je jak najbliższe perfekcji - z Waszą pomocą. Nie wahaj się zgłosić błąd. Lepiej jest wypełnić raport dwa razy niż wcale. Ten rozdział zawiera zalecenia dotyczące sposobu składania raportów o błędach.
Dla niecierpliwych:
● Zawsze należy sprawdzić najpierw aktualizacje statusu obrazu na naszej stronie internetowej http://live-systems.org/, w poszukiwaniu znanych problemów.
● Przed wysłaniem raportu o błędzie zawsze spróbuj odtworzyć problem z najnowszą wersją gałęzi live-build, live-boot, live-config i live-tools, których używasz (jak najnowsza wersja 4.x live-build, jeśli używasz live-build 4).
● Spróbuj podać jak najwięcej specyficznych informacji, jak to tylko możliwe o błędzie. Obejmuje to (co najmniej) wersję używanych live-build, live-boot, live-config i live-tools oraz dystrybucję systemu live którą kompilujesz.
Ponieważ Debian testing} * i Debian *{unstable dystrybucjami ruchomymi, w przypadku określenia jednej z nich jako dystrybucji systemu docelowego, kompilowanie nie zawsze zakończy się sukcesem.
Jeśli budowanie systemu opartego na testing lub unstable powoduje u Ciebie zbyt wiele trudności, raczej wykorzystaj wydanie stable. live-build zawsze ustawia domyślnie wydanie stable.
Obecnie znane problemy wymienione są w ramach sekcji “status” na naszej stronie internetowej w http://live-systems.org/.
To jest poza zakresem tej instrukcji, aby szkolić się poprawnie identyfikować i naprawiać problemy pakietów z dystrybucji rozwojowych, jednak istnieją dwie rzeczy, których zawsze można spróbować: Jeśli kompilowanie nie powiedzie się, gdy docelową dystrybucją jest testing, to spróbuj z unstable. Jeśli unstable również nie działa, to przywróć do dystrybucji testing i przypnij nowszą wersję wadliwego pakietu z wersji unstable (patrz Przypinanie APT aby uzyskać szczegóły).
Aby upewnić się, że dany błąd nie jest spowodowany nie w pełni wyczyszczonym budowanym systemem, proszę zawsze odbudować cały system live od podstaw, aby sprawdzić, czy błąd jest powtarzalny.
Używanie przestarzałych pakietów może powodować poważne problemy podczas próby odtworzenia (i ostatecznego rozwiązania) problemu. Upewnij się, że system na którym kompilujesz jest aktualny i wszelkie pakiety zawarte w obrazie również.
Proszę dostarczyć wystarczającą ilość informacji z raportem. Obejmujące co najmniej, dokładną wersję live-build, gdzie napotkano błąd i kroki, jak go odtworzyć. Proszę użyć zdrowego rozsądku i przedstawić wszelkie inne istotne informacje, jeśli uważasz, że może to pomóc w rozwiązaniu problemu.
Aby w pełni wykorzystać Twój raport o błędzie, będziemy potrzebować przynajmniej następujących informacji:
● Architektura systemu hosta
● Dystrybucja systemu hosta
● Wersja live-build na systemie hosta
● Version of debootstrap on the host system
● Architektura systemu live
● Dystrybucja systemu live
● Wersja live-boot na systemie live
● Wersja live-config na systemie live
● Wersja live-tools na systemie live
Można wygenerować log procesu kompilacji przy użyciu polecenia tee. Polecamy robić to automatycznie przy użyciu skryptu auto/build (patrz Zarządzanie konfiguracją w celu uzyskania szczegółów).
# lb build 2>&1 | tee build.log
W czasie uruchamiania live-boot i live-config przetrzymują swoje logi w /var/log/live/. Sprawdź je w poszukiwaniu błędów.
Dodatkowo, aby wykluczyć inne błędy, zawsze dobrym pomysłem jest, aby spakować do archiwum tar swój katalog config/ i przesłać go gdzieś (nie należy wysłać go jako załącznik do listy), tak aby można spróbować odtworzyć napotkane błędy. Jeśli sprawia to trudność (np. ze względu na rozmiar) można użyć wyjścia z polecenia lb config --dump, które tworzy podsumowanie drzewa konfiguracyjnego (czyli np. listę plików w podkatalogach config/, ale bez załączania ich).
Pamiętaj, aby wysłać wszystkie dzienniki i logi, które zostały wyprodukowane z ustawień regionalnych angielskich, np. uruchom polecenia live-build ze zmiennymi LC_ALL=C lub LC_ALL=en_US.
Jeśli to możliwe, należy wyizolować przypadek do najmniejszej zmiany, które generuje błąd. Nie zawsze jest łatwo to zrobić, więc jeśli nie możesz dodać takiej informacji do raportu, nie martw się. Jednakże, jeśli użytkownik dobrze planuje swój cykl rozwoju, przy użyciu małych zestawów zmian na iterację, można być w stanie wyizolować problem poprzez budowę prostszej konfiguracji “bazy”, która blisko pasuje do rzeczywistej konfiguracji oraz tylko uszkodzony zestaw zmian do niej dodany. Jeśli masz trudności z sortowaniem, które z Twoich zmian wygenerowały błąd, może to znaczyć, że uwzględniono za dużo w każdym zestawie zmian i powinno się raczej kształcić w mniejszych krokach.
Jeśli nie wiesz, który komponent jest odpowiedzialny za błąd, lub jeśli błąd jest ogólnym błędem dotyczącym systemów live, można wypełnić raport błędu dotyczący pseudo-pakietu debian-live.
Jednak będziemy wdzięczni, jeśli postarasz się zawęzić pole możliwości, w których może pojawiać się błąd.
live-build first bootstraps a basic Debian system with debootstrap. If a bug appears here, check if the error is related to a specific Debian package (most likely), or if it is related to the bootstrapping tool itself.
W obu przypadkach nie jest to błąd w systemie live, ale w samym Debianie i prawdopodobnie nie możemy naprawić go bezpośrednio. Proszę zgłosić taki błąd jako dotyczący narzędzia ładowania początkowego (ang. bootstraping tool) lub uszkodzonego pakietu.
live-build instaluje dodatkowe pakiety z archiwum Debiana i w zależności od używanej dystrybucji Debian i codziennego stanu archiwum, może się to nie powieść. Jeśli błąd pojawi się w tym miejscu, należy sprawdzić, czy błąd jest powtarzalny w normalnym systemie.
Jeśli jest to przypadek, gdzie błąd nie występuje w systemie live, ale w Debianie - zgłoś go jako dotyczący wadliwego pakietu. Uruchomienie debootstrap niezależnie od samej kompilacji systemu live lub uruchomianie lb bootstrap - debug daje więcej informacji.
Ponadto, w przypadku korzystania z lokalnego serwera lustrzanego i/lub jakichkolwiek serwerów proxy i doświadczania problemów prosimy zawsze najpierw spróbować odtworzyć czyności z użyciem oficjalnego serwera lustrzanego.
Jeśli obraz nie uruchamia się, należy zgłosić go do listy wraz z informacjami wymaganymi w Zbierz potrzebne informacje. Nie zapomnij wspomnieć, jak/kiedy dokładnie obraz nie zadziałał, czy był użyty za pomocą wirtualizacji lub rzeczywistego sprzętu. Jeśli korzystasz z technologii wirtualizacji w jakiejkolwiek formie, proszę zawsze uruchomić go na prawdziwym sprzęcie przed zgłoszeniem błędu. Zapewnienie zrzutu ekranu awarii jest również bardzo pomocne.
Jeśli pakiet został zainstalowany, ale nie działa gdy system live faktycznie działa, jest to prawdopodobnie błąd w systemie live. Jednakże:
Przed zgłoszeniem błędu, proszę poszukaj w internecie danego komunikatu o błędzie lub objawu jaki otrzymujesz. Ponieważ jest mało prawdopodobne, że jesteś jedyną osobą, która zmaga się ze szczególnym problem. Zawsze jest szansa, że został on już omówiony w innym miejscu i zaproponowano już możliwe rozwiązanie, obejście lub patch.
Należy zwrócić szczególną uwagę na listę mailingową systemów live, jak również strona główna, ponieważ zawierają one prawdopodobnie najbardziej aktualne informacje. Jeśli takowa informacja istnieje, zawsze należy zawrzeć odniesienie do niej w swoim raporcie o błędzie.
Ponadto, należy sprawdzić aktualne wykazy błędów dla live-build, live-boot, live-config i live-tools, aby zobaczyć, czy coś podobnego nie zostało już zgłoszone.
${project} śledzi wszystkie błędy w systemie śledzenia błędów (BTS). Aby uzyskać informacje na temat korzystania z tego systemu, zobacz https://bugs.debian.org/. Możesz też przesłać błędy używając polecenia #{reportbug} z pakietu o tej samej nazwie.
Ogólnie rzecz biorąc, należy zgłaszać błędy podczas kompilacji: jako dotyczące pakietu live-build, błędy podczas uruchamiania: live-boot oraz błędy w czasie działania systemu live: jako dotyczące live-config. Jeśli nie jesteś pewien, który pakiet będzie odpowiedni lub potrzebujesz więcej pomocy, przed złożeniem zgłoszenia błędu, zgłoś raport dotyczący pseudo-pakietu debian-live. Zajmiemy się wtedy nim i przypiszemy do odpowiedniego pakietu.
Należy pamiętać, że błędy znalezione w dystrybucji pochodzących od Debiana (takich jak Ubuntu, i inne) nie powinny być zgłaszane do BTS Debiana, chyba że błędy te mogą być odtworzone w Debianie przy użyciu oficjalnych pakietów Debiana.
Rozdział ten dokumentuje styl kodowania używany w systemach live.
● Nie wolno używać składni lub semantyki, które jest unikalne dla basha. Na przykład, użycie układu konstrukcji.
● Nie używaj podzbiorów POSIX'a - na przykład, używaj $(foo) zamiast`foo`.
● Możesz sprawdzić swoje skrypty używając 'sh -n' i 'checkbashisms'.
● Upewnij się, że cały kod powłoki działa z 'set-e'.
● Zawsze używaj tabulatorów zamiast spacji.
● Generalnie linie mają maksymalnie 80 znaków.
● Używaj zakończeń lini “typowych dla Linuxa”:
Źle:
if foo; then
bar
fi
Dobrze:
if foo
then
bar
fi
● To samo dotyczy funkcji:
Źle:
Foo () {
bar
}
Dobrze:
Foo ()
{
bar
}
● Zmienne występują zawsze zapisane drukowanymi literami.
● Zmienne wykorzystane w live-build zawsze zaczynają się przedroskiem LB_.
● Wewnętrzne tymczasowe zmienne w live-build należy rozpocząć od przedrostka \_LB_.
● Lokalne zmienne zaczynają się przedrostkiem live-build'a \_\_LB_.
● Zmienne dotyczące parametrów startowych live-config zaczynają się od LIVE_.
● Wszystkie inne zmienne w live-config zacznij przedroskiem _.
● Używaj nawiasów wokół zmiennych; na przykład napisz ${FOO} zamiast $FOO.
● Zawsze chroń zmienne znakami cytatu do zachowania potencjalnych białych znaków: napisz “${FOO}”, a nie ${FOO}.
_ * Dla zachowania spójności, należy zawsze używać znaków cytatu podczas przypisywania wartości do zmiennych:
Źle:
FOO=bar
Dobrze:
FOO="bar"
● Jeśli zastosowane jest wiele zmiennych, przytocz całe wyrażenie:
Źle:
if [ -f "${FOO}"/foo/"${BAR}"/bar ]
then
foobar
fi
Dobrze:
if [ -f "${FOO}/foo/${BAR}/bar" ]
then
foobar
fi
● Używaj “|” (bez otaczających wyrażenie znaków cytatu) jako rozdzielacz w zapytania do sed'a, np. “sed -e 's|foo|bar|'” (bez "").
● Nie używaj komendy test dla porównań i testów, użyj “[” “]” (bez ““); np. ”if [ -x /bin/foo ]; ...“ a nie ”if test -x /bin/foo; ...”.
_ * Użyj case gdzie to jest możliwe zamiast test, jest to łatwiejsze do odczytania i szybsze w wykonaniu.
● Użyj nazw funkcji pisanych wielkimi literami, aby ograniczyć niepożądane działanie e środowisku użytkownika.
Rozdział ten dokumentuje procedury dla ${project} dla różnych zadań, które wymagają współpracy z innymi zespołami w Debianie.
Wydawanie nowej stabilnej wersji głównej Debiana zawiera wiele różnych zespołów pracujących razem, aby tak się stało. W pewnym momencie, na zespół live dochodzi do pewnego momentu i buduje obrazy systemów live. Wymagania, aby to zrobić to:
● Serwer lustrzany zawierający wydane wersje dla Debiana i archiwum debian-bezpieczeństwa, które mogą uzyskać dostęp buildd debian-live.
● Nazwy obrazu muszą być znane (np. debian-live-WERSJA-ARCH-FLAVOUR.iso).
● Dane z debian-cd muszą zostać zsynchronizowane (listy wykluczające udeb).
● Obrazy są budowane i przechowywane na cdimage.debian.org.
● Ponownie potrzebujemy zaktualizowanych serwerów lustrzanych Debiana i debian-security.
● Obrazy są budowane i przechowywane na cdimage.debian.org.
● Wyślij wiadomość z obwieszczeniem.
Pamiętaj, aby dostosować zarówno chroot i serwery lustrzane z pakietami binarnymi przy budowie ostatniego zestawu obrazów dla wydania Debiana po to został przeniesione z ftp.debian.org do archive.debian.org. W ten sposób stare prekompilowane obrazy live będą wciąż użyteczne bez modyfikacji dokonanych przez użytkownika.
Email z obwieszczeniem dla wydania docelowego może być wygenerowany przy użyciu poniższego szablonu i następującego polecenia:
$ sed \
-e 's|@MAJOR@|9.0|g' \
-e 's|@MINOR@|9.0.1|g' \
-e 's|@CODENAME@|stretch|g' \
-e 's|@ANNOUNCE@|2017/msgXXXXX.html|g'
Proszę dokładnie sprawdzić wiadomość przed wysłaniem i przekazać ją innym, aby dokonali korekt.
Updated Live @MAJOR@: @MINOR@ released The Live Systems Project is pleased to announce the @MINOR@ update of the Live images for the stable distribution Debian @MAJOR@ (codename "@CODENAME@"). The images are available for download at: <http://live-systems.org/cdimage/release/current/> and later at: <http://cdimage.debian.org/cdimage/release/current-live/> This update includes the changes of the Debian @MINOR@ release: <https://lists.debian.org/debian-announce/@ANNOUNCE@> Additionally it includes the following Live-specific changes: * [WPISZ TUTAJ SPECYFICZNĄ DLA LIVE ZMIANĘ] * [WPISZ TUTAJ SPECYFICZNĄ DLA LIVE ZMIANĘ] * [POWAŻNIEJSZE PROBLEMY MOGĄ WYMAGAĆ SWOJEJ OSOBNEJ SEKCJI] About Live Systems ------------------ The Live Systems Project produces the tools used to build official live systems and the official live images themselves for Debian. About Debian ------------ The Debian Project is an association of Free Software developers who volunteer their time and effort in order to produce the completely free operating system Debian. Contact Information ------------------- For further information, please visit the Live Systems web pages at <http://live-systems.org/>, or contact the Live Systems team at <debian-live@lists.debian.org>.
Lista wszystkich dostępnych repozytoriów dla ${project} można znaleźć na stronie http://live-systems.org/gitweb/. Adres URL projektu git ma postać: protocol://live-systems.org/git/repository. Tak więc, w celu sklonowania live-manual, uruchom:
$ git clone git://live-systems.org/git/live-manual.git
Lub
$ git clone https://live-systems.org/git/live-manual.git
Lub
$ git clone http://live-systems.org/git/live-manual.git
Adres do sklonowania z uprawnieniami zapisu ma postać: git@live-systems.org:/repository.
A zatem jeszcze raz, aby sklonować live-manual po ssh wpisz:
$ git clone git@live-systems.org:live-manual.git
Drzewo git składa się z wielu różnych gałęzi. Gałęzie, które szczególnie wymagają poświęcenia uwagi to debian i debian-next, ponieważ zawierają one rzeczywistą pracy, które ostatecznie będzie znajdować się w każdej nowej wersji.
Po sklonowaniu każdego z istniejących repozytoriów, będziesz w gałęzi debian. To jest właściwe, aby móc przyjrzeć się stanowi najnowszej wersji projektu, ale przed rozpoczęciem pracy ważne jest, aby przejść do gałęzi debian-next. Aby to zrobić:
$ git checkout debian-next
Gałąź debian-next, która nie zawsze porusza się do przodu, gdzie wszystkie zmiany są najpierw wprowadzane przed połączeniem w gałęzi debian. Aby dokonać analogii, to jest jak poligon doświadczalny. Jeśli pracujesz w tej branży i potrzebujesz wykonać polecenie pull (wyciągnąć), będzie trzeba użyć git pull --rebase, tak aby lokalne modyfikacje zostały zachowane przy wyciąganiu z serwera, a następnie Twoje zmiany zostaną wprowadzone na szczycie wszystkich innych.
Jeśli masz zamiar sklonować kilka repozytoriów systemów live i chcesz przejść do gałęzi debian-next od razu aby sprawdzić najnowszy kod, napisać poprawkę lub przyczynić się z tłumaczeniem powinieneś wiedzieć, że serwer git zapewnia mrconfig. Plik,który ułatwia obsługę wielu repozytoriów. Aby z niego korzystać musisz zainstalować pakiet mr a po tym, uruchomić:
$ mr bootstrap http://live-systems.org/other/mr/mrconfig
Ta komenda automatycznie sklonuje i sprawdzi do gałęzi debian-next repozytorium rozwojowego pakietów Debiana wytworzonych w ramach projektu. Należą do nich, między innymi, repozytorium live-images, który zawiera konfiguracje, używane do gotowych obrazów, które projekt publikuje do ogólnego użytku. Aby uzyskać więcej informacji na temat korzystania z tego repozytorium, zobacz Klonowanie konfiguracji opublikowanej przez Git
W tym rozdziale omówiono przykłady budowania dla konkretnych przypadków użycia z systemów live. Jeśli jesteś nowy w budowaniu własnych obrazów systemów live, zaleca się najpierw zapoznanie z trzema kolejnymi samouczkami, a każdy z nich nauczy Cię nowych technik, które pomogą Ci używać i rozumieć pozostałe przykłady.
Aby skorzystać z tych przykładów potrzebujesz systemu, który spełnia wymagania wymienione w wymaganiach i ma zainstalowane live-build, jak opisano w instalacji live-build.
Należy zauważyć, że, ze względu na zwięzłość, w tych przykładach nie określono lokalnego serwera używanego do kompilacji. Można znacznie przyspieszyć pobrań przypadku korzystania z lokalnego serwera lustrzanego. Można określić te opcje podczas korzystania z lb config, jak opisano w Serwery lustrzane dystrybucji używane w czasie kompilacji lub dla większej wygody, ustawić domyślną opcję dla systemu kompilacji w /etc/live/build.conf. Wystarczy utworzyć ten plik, a w nim, ustawić odpowiednią zmienną LB_MIRROR_* dla preferowanego serwera lustrzanego. Wszystkie inne serwery lustrzane stosowane podczas kompilacji, będą domyślnie ustawione od tych wartości. Na przykład:
LB_MIRROR_BOOTSTRAP="http://mirror/debian/" LB_MIRROR_CHROOT_SECURITY="http://mirror/debian-security/" LB_MIRROR_CHROOT_BACKPORTS="http://mirror/debian-backports/"
Przykład użycia: Stwórz pierwszy prosty obraz aby nauczyć się podstaw live-build.
W tym samouczku, będziemy budować domyślny obraz live ISO-hybrid zawierający tylko pakiety podstawowe (bez Xorg'a) i kilka pakietów systemu live, jako pierwsze ćwiczenie w użyciu live-build.
Nie można tego zrobić łatwiej niż tak:
$ mkdir samouczek1 ; cd samouczek1 ; lb config
Zbadaj zawartość katalogu config/, jeśli chcesz. Zobaczysz tam konfiguracje przechowywane w szkieletowych katalogach, gotowe do dostosowywania lub, w tym przypadku, użyte natychmiast, aby zbudować domyślny obraz.
A teraz jako super-użytkownik, zbuduj obraz zapisując przy tym log podczas budowania używając tee.
# lb build 2>&1 | tee build.log
Zakładając, że wszystko poszło dobrze, po jakimś czasie, bieżący katalog będzie zawierał live-image-i386.hybrid.iso. Ten hybrydowy obraz ISO można uruchomić bezpośrednio na maszynie wirtualnej, jak opisano w Testowanie obrazu ISO z Qemu i Testowanie obrazu ISO z VirtualBox, lub jeszcze odpowiednio nagrany obraz na nośnikach optycznych lub urządzenia flash USB, w sposób opisany w Nagrywanie obrazu ISO na nośniku fizycznym i Kopiowanie hybrydowego obrazu ISO na nośnik USB.
Przykład użycia: Stwórz obraz z przeglądarką internetową, ucząc się jak wprowadzać modyfikacje.
W tym samouczku, stworzymy obraz odpowiedni do wykorzystania jako narzędzie przeglądarki internetowej, służący jako wstęp do dostosowywania obrazów systemu live.
$ mkdir tutorial2 $ cd tutorial2 $ lb config $ echo "task-lxde-desktop iceweasel" >> config/package-lists/my.list.chroot
Nasz wybór LXDE na tym przykładzie odzwierciedla nasze pragnienie, aby zapewnić minimalne środowisko pulpitu, ponieważ celem obrazu jest jednorazowy użytek, który mamy na myśli, czyli przeglądarka internetowa. Możemy pójść dalej i zapewnić domyślną konfigurację dla przeglądarki w config/includes.chroot/etc/iceweasel/profile/, lub dodatkowe pakiety wsparcia dla wyświetlania różnego rodzaju treści internetowych, ale pozostawiamy to jako ćwiczenie dla czytelnika.
Zbuduj ponownie obraz jako super-użytkownik, zachowując log jak to opisano w Samouczku 1:
# lb build 2>&1 | tee build.log
Jeszcze raz, zweryfikuj czy obraz jest OK i przetestuj go jak to opisano w Samouczku 1.
Przykład użycia: Stwórz projekt spersonalizowanego obrazu zawierającego twoje ulubione oprogramowanie tak abyś mógł go zabrać ze sobą gdziekolwiek pójdziesz i zapisujący sukcesywnie zmiany, kiedy tego potrzebujesz oraz zmiany w konfiguracji.
Ponieważ będziemy zmieniać nasz indywidualny obraz wprowadzając wiele zmian, chcemy, śledzić te zmiany, próbując rzeczy eksperymentalnych i ewentualnie przywracając je, jeśli coś nie wyjdzie, będziemy trzymać naszą konfigurację w popularnym systemie kontroli wersji git. Będziemy również wykorzystywać najlepsze praktyki autokonfiguracji poprzez skrypty auto jak opisano w Zarządzanie konfiguracją.
$ mkdir -p samouczek3/auto $ cp /usr/share/doc/live-build/examples/auto/* samouczek3/auto/ $ cd samouczek3
Edtuj auto/config tak, aby zawierał:
#!/bin/sh
lb config noauto \
--architectures i386 \
--linux-flavours 686-pae \
"${@}"
Wykonaj lb config, aby wygenerować drzewo konfiguracyjne, używając właśnie utworzonego skryptu w auto/config:
$ lb config
Teraz uzupełnij swoją lokalną listę pakietów:
$ echo "task-lxde-desktop iceweasel xchat" >> config/package-lists/my.list.chroot
Po pierwsze, --architectures i386 zapewnia, że w naszym systemie kompilacji amd64, możemy zbudować 32-bitową wersję odpowiednią do stosowania na większości maszyn. Po drugie, możemy użyć --linux-flavours 686-pae bo nie przewidujemy używania tego obrazu na dużo starszych systemach. Po trzecie, wybraliśmy metapakiet zadania lxde, który daje nam minimalny pulpit. I w końcu, dodaliśmy dwa wstępne ulubione pakiety: iceweasel i xchat.
A teraz, zbuduj obraz:
# lb build
Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do dwóch pierwszych samouczków, nie musimy już wpisywać 2>&1 | tee build.log bo jest to obecnie zawarte w auto/build.
Po tym jak przetestowaliśmy obraz (jak to jest w Samouczku 1) i jesteśmy zadowoleni, że działa, to jest to czas, aby zainicjować nasze repozytorium git, dodając tylko automatyczne skrypty przed chwilą stworzone, a następnie dokonać pierwszych zmian:
$ git init $ cp /usr/share/doc/live-build/examples/gitignore .gitignore $ git add . $ git commit -m "Initial import."
W tej zmianie, będziemy sprzątać nasz pierwszy zbudowany obrazu, dodawać pakiet vlc do naszej konfiguracji, budować ponownie, testować i potwierdzać zmiany.
Polecenie lb clean oczyści wszystkie wygenerowane pliki z poprzedniej kompilacji z wyjątkiem pamięci podręcznej (cache), co oszczędza konieczności ponownego pobierania pakietów. To gwarantuje, że kolejne polecenie lb build ponownie uruchomić wszystkie etapy regeneracji pliki z naszej nowej konfiguracji.
# lb clean
Teraz dołączpakiet vlc do naszej lokalnej listy pakietów w config/package-list/my.list.chroot:
$ echo vlc >> config/package-lists/my.list.chroot
Zbuduj ponownie:
# lb build
Przetestuj i jeżeli jesteś usatysfakcjonowany wprowadź następną zmianę:
$ git commit -a -m "Adding vlc media player."
Oczywiście, możliwe są bardziej skomplikowane zmiany w konfiguracji, prawdopodobnie dodające pliki w podkatalogach config/. Kiedy wprowadzasz nowe zmiany , tylko uważaj, aby nie edytować ręcznie lub zmieniać plików najwyższego poziomu w config zawierających zmienną LB_*, ponieważ są to także efekty budowania i są zawsze sprzątane przez lb clean i tworzone ponownie przez lb config przez odpowiednie automatyczne skrypty.
Doszliśmy do końca naszej serii samouczka. Chociaż możliwe jest o wiele więcej rodzajów personalizacji, nawet tylko za pomocą kilku funkcji pokazanych w tych prostych przykładach, może być stworzona niemal nieskończona różnorodność obrazów. Pozostałe przykłady w tym rozdziale obejmuje kilka innych przypadków użycia zaczerpnięte z zebranych doświadczeń użytkowników systemów live.
Przykład użycia: Stwórz obraz za pomocą live-build, który podczas uruchamiania, łączy się automatycznie z serwerem VNC.
Stwórz katalog kompilacji i stwórz wewnątrz szkielet folderów konfiguracji, wyłączając zalecane, aby utworzyć minimalny system. A następnie utwórz dwie początkowe listy pakietów: pierwszą wygenerowaną ze skryptu dostarczonego przez live-build o nazwie Pakiety (patrz Wygenerowane listy pakietów), a drugą uwzględniającą pakiety xorg, gdm3, metacity i xvnc4viewer.
$ mkdir vnc-kiosk-client $ cd vnc-kiosk-client $ lb config -a i386 -k 686-pae --apt-recommends false $ echo '! Packages Priority standard' > config/package-lists/standard.list.chroot $ echo "xorg gdm3 metacity xvnc4viewer" > config/package-lists/my.list.chroot
Jak wyjaśniono w Podkręcanie APT, w celu zaoszczędzenia miejsca może trzeba ponownie dodać niektóre polecane pakiety do prawidłowej pracy obrazu.
Najprostszym sposobem na wypisane listy rekomendowanych pakietów jest u życie apt-cache. Na przykład:
$ apt-cache depends live-config live-boot
W tym przykładzie okazało się, że musimy ponownie objąć kilka pakietów zalecanych przez live-config i live-boot: user-setup do funkcji autologowania i sudo jako istotnego przy zamykaniu systemu programu. Poza tym, może być przydatne, również dodanie live-tools, aby móc skopiować obraz systemu do pamięci RAM i eject, aby ewentualnie wysunąć nośnik live. Tak więc:
$ echo "live-tools user-setup sudo eject" > config/package-lists/recommends.list.chroot
Po tym, stwórz katalog /etc/skel w config/includes.chroot i umieść tam własny .xsession dla domyślnego użytkownika, który będzie uruchamiał metacity i xvncviewer, podłączając się do portu 5901 na serwerze w 192.168.1.2:
$ mkdir -p config/includes.chroot/etc/skel $ cat > config/includes.chroot/etc/skel/.xsession << EOF #!/bin/sh /usr/bin/metacity & /usr/bin/xvncviewer 192.168.1.2:1 exit EOF
Zbuduj obraz:
# lb build
Korzystaj.
Przykład użycia: Stwórz domyślny obraz z usuniętymi niektórymi komponentami tak, aby zmieścił się on na nośniku USB z 128MB pamięci z pozostawieniem niewielkiej przestrzeni do wykorzystania według potrzeb.
Przy optymalizacji obrazu, aby dopasować go do określonego rozmiaru nośnika, musisz dokonać pewnych kompromisów między rozmiarem a funkcjonalnością. W tym przykładzie, przytniemy tylko tyle, aby zrobić miejsce dla dodatkowego materiału medialnego w rozmiarze 128MB, ale robienia czegokolwiek, co mogłoby zniszczyć integralność zawartych pakietów, np. czyszczenie danych ustawień regionalnych poprzez pakiet localepurge, lub inne tego typu inwazyjne optymalizacje. Szczególnie godne uwagi, jest użycie --debootstrap-options by stworzyć minimalny system od podstaw.
$ lb config --apt-indices false --apt-recommends false --debootstrap-options "--variant=minbase" --firmware-chroot false --memtest none
Aby uczynić by obraz pracował prawidłowo, musimy ponownie dodać przynajmniej dwa pakiety, które zostały pominięte przez opcję --apt-recommends false. Zobacz Podkręcanie APT w celu zaoszczędzenia miejsca
$ echo "user-setup sudo" > config/package-lists/recommends.list.chroot
Teraz, zbuduj obraz w typowy sposób:
# lb build 2>&1 | tee build.log
On the author's system at the time of writing this, the above configuration produced a 110MB image. This compares favourably with the 192MB image produced by the default configuration in Tutorial 1.
Leaving off APT's indices with --apt-indices false saves a fair amount of space, the tradeoff being that you need to do an apt-get update before using apt in the live system. Dropping recommended packages with --apt-recommends false saves some additional space, at the expense of omitting some packages you might otherwise expect to be there. --debootstrap-options “--variant=minbase” bootstraps a minimal system from the start. Not automatically including firmware packages with --firmware-chroot false saves some space too. And finally, --memtest none prevents the installation of a memory tester.
Note: A minimal system can also be achieved using hooks, like for example the stripped.hook.chroot hook found in /usr/share/doc/live-build/examples/hooks. It may shave off additional small amounts of space and produce an image of 91MB. However, it does so by removal of documentation and other files from packages installed on the system. This violates the integrity of those packages and that, as the comment header warns, may have unforeseen consequences. That is why using a minimal debootstrap is the recommended way of achieving this goal.
Przykład użycia: Stwórz obraz z pulpitem GNOME i lokalizacją dla Szwajcarii wraz z instalatorem.
Chcemy stworzyć obraz ISO-hybrydy dla architektury i386 z naszym preferowanym pulpitem, w tym przypadku GNOME, zawierającą wszystkie pakiety, które byłyby zainstalowane przez standardowy instalator Debiana dla GNOME.
Naszym początkowym problem jest odkrycie nazw odpowiednich zadań językowych. Obecnie, live-build nie może nam w tym pomóc. Chociaż możemy mieć szczęście i znaleźć to metodą prób i błędów, to jest narzędzie, grep-dctrl, które może być użyte do ustalenia to z opisów zadań w tasksel-data tak więc, aby przygotować się upewnij się, że masz obie te rzeczy:
# apt-get install dctrl-tools tasksel-data
Teraz możemy rozpocząć wyszukiwanie odpowiedniego zadania. najpierw:
$ grep-dctrl -FTest-lang de /usr/share/tasksel/descs/debian-tasks.desc -sTask Task: german
Dzięki temu poleceniu dowiadujemy się, że zadanie nazywa się po prostu niemiecki (ang. german). Teraz, aby znaleźć podobne zadania:
$ grep-dctrl -FEnhances german /usr/share/tasksel/descs/debian-tasks.desc -sTask Task: german-desktop Task: german-kde-desktop
W czasie startu systemu będziemy generować lokalizację de_CH.UTF-8 i wybierać układ klawiatury ch. Teraz poskładajmy kawałki razem. Przypominamy sobie Korzystanie z metapakietów że metapakiety są poprzedzone przedrostkiem task-, po prostu określimy te parametry rozruchowe dotyczące języka, a następnie dodamy standardowe pakiety priorytetowe i wszystkie wykryte metapakiety zadań do naszej listy pakietów w następujący sposób:
$ mkdir live-gnome-ch
$ cd live-gnome-ch
$ lb config \
-a i386 \
--bootappend-live "boot=live components locales=de_CH.UTF-8 keyboard-layouts=ch" \
--debian-installer live
$ echo '! Packages Priority standard' > config/package-lists/standard.list.chroot
$ echo task-gnome-desktop task-german task-german-desktop >> config/package-lists/desktop.list.chroot
$ echo debian-installer-launcher >> config/package-lists/installer.list.chroot
Note that we have included the debian-installer-launcher package to launch the installer from the live desktop. The 586 kernel flavour, which is currently necessary for the launcher to work properly, will be included by default.
Ten rozdział zajmuje się pewnymi ogólnymi rozważaniami, które należy wziąć pod uwagę podczas pisania dokumentacji technicznej dla live-instrukcji. Są one podzielone na funkcje językowe oraz zalecane procedury.
Uwaga: Autorzy powinni najpierw przeczytać Współtworzenie tego dokumentu
● Użyj zwykłego angielskiego
Należy pamiętać, że wysoki procent czytelników nie są rodzimymi użytkownikami języka angielskiego. Więc jako generalną zasadę spróbuj używać krótkich, sensownych zdań, zakończonych kropką.
To nie znaczy, że trzeba korzystać z uproszczonego, naiwnego stylu. Proponuje się unikać, na ile to możliwe, złożonych zdań podrzędnych, które czynią tekst trudny do zrozumienia dla nie rodzimych użytkowników języka angielskiego.
● Różnorodność języka angielskiego
The most widely spread varieties of English are British and American so it is very likely that most authors will use either one or the other. In a collaborative environment, the ideal variety would be “International English” but it is very difficult, not to say impossible, to decide on which variety among all the existing ones, is the best to use.
Spodziewamy się, że różne odmiany języka mogą mieszać się bez tworzenia nieporozumień, ale ogólnie należy starać się być spójnym i przed podjęciem decyzji o użyciu brytyjskiego, amerykańskiego lub innego dialektu języka angielskiego wedle uznania, proszę przyjrzeć się, jak inni ludzie piszą i postarać się ich naśladować.
● Bądź zbalansowany
Nie być stronniczy. Unikaj w tym odniesienia do ideologii zupełnie niepowiązanych z live-manual. Pismo techniczne powinny być możliwie jak najbardziej neutralne. Jak to jest w naturze piśmiennictwa naukowego.
● Bądź poprawny politycznie
Staraj się unikać seksistowskiego języka, jak to jest tylko możliwe. Jeśli potrzebujesz, odwołania do trzeciej osoby liczby pojedynczej najlepiej użyć jakiejś formy bezosobowej lub “wy” zamiast “on” , “ona” lub niewygodnych wynalazków, takie jak “mógłbyś/mogłabyś”, “byłem/łam” i podobnych.
● Bądz zwięzły
Go straight to the point and do not wander around aimlessly. Give as much information as necessary but do not give more information than necessary, this is to say, do not explain unnecessary details. Your readers are intelligent. Presume some previous knowledge on their part.
● Oszczędź pracy tłumaczącym
Należy pamiętać, że cokolwiek napiszesz będzie musiało zostać przetłumaczone na kilka innych języków. Oznacza to, że sporo osób, będzie musiał wykonać dodatkową pracę jeśli dodasz bezużyteczne lub nadmiarowe informacje.
● Bądź zgodny
As suggested before, it is almost impossible to standardize a collaborative document into a perfectly unified whole. However, every effort on your side to write in a coherent way with the rest of the authors will be appreciated.
● Be spójny
Use as many text-forming devices as necessary to make your text cohesive and unambiguous. (Text-forming devices are linguistic markers such as connectors).
● Bądź opisowy
It is preferable to describe the point in one or several paragraphs than merely using a number of sentences in a typical “changelog” style. Describe it! Your readers will appreciate it.
● Słownik
Look up the meaning of words in a dictionary or encyclopedia if you do not know how to express certain concepts in English. But keep in mind that a dictionary can either be your best friend or can turn into your worst enemy if you do not know how to use it correctly.
English has the largest vocabulary that exists (with over one million words). Many of these words are borrowings from other languages. When looking up the meaning of words in a bilingual dictionary the tendency of a non-native speaker of English is to choose the one that sounds more similar in their mother tongue. This often turns into an excessively formal discourse which does not sound quite natural in English.
Zgodnie z ogólną zasadą, jeśli koncepcja może być wyrażony za pomocą różnych synonimów to dobrą radą będzie wybieranie pierwszego słowa zaproponowanego przez słownik. W razie wątpliwości, często słusznym jest wybieranie słowa pochodzenia germańskiego (zwykle jednosylabowe słowa). Ostrzegamy, że te dwie techniki, mogą produkować raczej mowę nieformalną, ale przynajmniej wybór słów będzie o szerokim zastosowaniu i ogólnie przyjęty.
Korzystanie ze słownika kolokacji jest zalecane. Są one bardzo pomocne, kiedy przychodzi do znajomości słów najczęściej występujących razem.
Ponownie; dobrą praktyką jest, aby uczyć się z pracy innych. Korzystanie z wyszukiwarki, aby sprawdzić, jak inni autorzy mogą korzystać z niektórych wyrażeń może bardzo pomóc.
● Fałszywi przyjaciele, idiomy i inne wyrażenia idiomatyczne
Uważaj na fałszywych przyjaciół. Bez względu na to, jak biegły jesteś w obcym języku nie można pomóc wpadając od czasu do czasu w pułapkę tzw. “fałszywych przyjaciół”, słowa, które wyglądają podobnie w dwóch językach, ale których znaczenie lub zastosowanie może być zupełnie inne.
Staraj się unikać idiomów w jak największym stopniu. “Idiomy” to wyrażenia, które mogą mieć znaczenie zupełnie odmienne od tego, co ich poszczególne słowa wydają się oznaczać. Czasami, idiomy, mogą być trudne do zrozumienia nawet dla rodzimych użytkowników języka angielskiego!
● Unikaj slangu, skrótów, mowy potocznej...
Nawet jeśli popierasz korzystanie ze zwykłego, codziennego języka angielskiego, pisanie techniczne należy do formalnej formy języka.
Staraj się unikać slangu, niepopularnych skrótów, które są trudne do zrozumienia, a przede wszystkim skrótów, które próbują naśladować język mówiony. Nie wspominając o typowych dla kanałów IRC i przyjaznych dla zamkniętych gron wyrażeń.
● Przetestuj przed zapisaniem
It is important that authors test their examples before adding them to live-manual to ensure that everything works as described. Testing on a clean chroot or VM can be a good starting point. Besides, it would be ideal if the tests were then carried out on different machines with different hardware to spot possible problems that may arise.
● Przykłady
W przypadku dostarczania przykładu spróbuj być tak dokładny jak tylko możesz. Przykład jest, mimo wszystko, tylko przykładem.
It is often better to use a line that only applies to a specific case than using abstractions that may confuse your readers. In this case you can provide a brief explanation of the effects of the proposed example.
There may be some exceptions when the example suggests using some potentially dangerous commands that, if misused, may cause data loss or other similar undesirable effects. In this case you should provide a thorough explanation of the possible side effects.
● Linki zewnętrzne
Links to external sites should only be used when the information on those sites is crucial when it comes to understanding a special point. Even so, try to use links to external sites as sparsely as possible. Internet links are likely to change from time to time resulting in broken links and leaving your arguments in an incomplete state.
Poza tym, ludzie, którzy czytają instrukcję w trybie offline nie będą mogli śledzić tych linków.
● Unikaj nadawania marki i rzeczy, które naruszają licencję zgodnie z którą podręcznik ten został opublikowany
Try to avoid branding as much as possible. Keep in mind that other downstream projects might make use of the documentation you write. So you are complicating things for them if you add certain specific material.
live-manual jest oparty na licencji GNU GPL. Ma to wiele skutków, które odnoszą się do redystrybucji materiału (dowolnego rodzaju, w tym grafiki chronionej prawami autorskimi lub logo), który jest opublikowany wraz nim.
● Napisz pierwszy szkic, przeglądnij go, edytuj, popraw i cofnij zmiany jeżeli wymaga tego sytuacja
- Burza mózgów!. Najpierw musisz zorganizować swoje pomysły w logicznej kolejności zdarzeń.
- Kiedy już w jakiś sposób masz zorganizowane te koncepcje w głowie napisz pierwszy szkic.
- Dokonaj przeglądu gramatyki, składni i pisowni. Należy pamiętać, że właściwe nazwy wydań, takich jak ${testing} lub sid nie powinny być kapitalizowane, gdy odnosi się do nich jako nazw kodowych. Aby sprawdzić pisownię można uruchomić cel “spell”. tj. polecenie make spell
- Udoskonalaj swoje wyrażenia, a jeśli to konieczne cofnij i przerób każdą część.
● Rozdziały
Use the conventional numbering system for chapters and subtitles. e.g. 1, 1.1, 1.1.1, 1.1.2 ... 1.2, 1.2.1, 1.2.2 ... 2, 2.1 ... and so on. See markup below.
If you have to enumerate a series of steps or stages in your description, you can also use ordinal numbers: First, second, third ... or First, Then, After that, Finally ... Alternatively you can use bulleted items.
● Znaczniki
And last but not least, live-manual uses SiSU to process the text files and produce a multiple format output. It is recommended to take a look at SiSU's manual to get familiar with its markup, or else type:
$ sisu --help markup
To są przykłady znaczników, które mogą okazać się użyteczne:
- Dla pogrubienia użyj:
*{foo}* lub !{foo}!
powoduje: foo lub foo. Użyj tego by wyszczególnić określone słowa kluczowe.
- Dla kursywy użyj:
/{foo}/
powoduje: foo. Użyj tego dla np. nazw paczek Debiana.
- Dla czcionki o stałej szerokości użyj:
#{foo}#
powoduje: foo. Użyj tego np. dla nazw poleceń. A także aby uwidocznić poszczególne słowa kluczowe jak ścieżki dostępowe.
- Dla bloków z kodem użyj:
code{
$ foo
# bar
}code
powoduje:
$ foo # bar
Użyj code{ do otwarcia i #{}code# do zamknięcia tagu. Ważne jest, aby pamiętać, by zostawić miejsce na początku każdej linii kodu.
Ta sekcja zajmuje się pewnymi ogólnymi rozważaniami, które należy wziąć pod uwagę przy tłumaczeniu zawartości live-manual.
Jako ogólne zalecenie, tłumacze powinni przeczytać i zrozumieć zasady tłumaczenia, które mają zastosowanie do ich specyficznych języków. Zazwyczaj, grupy i listy dyskusyjne tłumaczeń dostarczają informacji o tym, jak tworzyć przetłumaczone pracę zgodne z normami jakości Debiana.
Uwaga: Tłumacze powinni również przeczytać Współtworzenie tego dokumentu. W szczególności rozdział Tłumaczenie
● Komentarze
The role of the translator is to convey as faithfully as possible the meaning of words, sentences, paragraphs and texts as written by the original authors into their target language.
So they should refrain from adding personal comments or extra bits of information of their own. If they want to add a comment for other translators working on the same documents, they can leave it in the space reserved for that. That is, the header of the strings in the po files preceded by a number sign #. Most graphical translation programs can automatically handle those types of comments.
● UT, Uwagi Tłumacza
It is perfectly acceptable however, to include a word or an expression in brackets in the translated text if, and only if, that makes the meaning of a difficult word or expression clearer to the reader. Inside the brackets the translator should make evident that the addition was theirs using the abbreviation “TN” or “Translator's Note”.
● Wyrażenia w trybie bezosobowym
Documents written in English make an extensive use of the impersonal form “you”. In some other languages that do not share this characteristic, this might give the false impression that the original texts are directly addressing the reader when they are actually not doing so. Translators must be aware of that fact and reflect it in their language as accurately as possible.
● Fałszywi przyjaciele
Pułapka “fałszywych przyjaciół” wyjaśnionych wcześniej szczególnie dotyczy tłumaczy. Dwukrotnie sprawdzić znaczenie podejrzanych fałszywych przyjaciół w razie wątpliwości.
● Znaczniki
Tłumacze pracujący początkowo nad plikami pot, a później z plikami *{po} * znajdą wiele znaczników w ciągach. Mogą oni przetłumaczyć tekst tak, jak to jest tylko możliwe do tłumaczenia, ale niezwykle ważnym jest, aby używali oni dokładnie takich samych znaczników jak w oryginalnej wersji angielskiej.
● Bloki kodowe
Mimo, że bloki z kodem są zazwyczaj nieprzetłumaczalne, zawarcie ich w tłumaczeniach jest jedynym sposobem, aby zdobyć 100% kompletne tłumaczenie. I mimo, że oznacza to więcej pracy na początku, bo to może wymagać interwencji od tłumaczy jeśli kod się zmieni, to jest to najlepszy sposób, w dłuższej perspektywie czasu na określenie, co już zostało przetłumaczone, a co nie podczas sprawdzania integralności plików .po.
● Nowe linijki
Przetłumaczone teksty muszą mieć te same znaki nowej linii jak teksty oryginalne. Należy uważać, aby nacisnąć klawisz “Enter” lub wpisać \n jeśli pojawią się one w oryginalnych plików. Znaki te często pojawiają się, na przykład, w blokach z kodem.
Nie popełniaj błedów, to nie znaczy, że przetłumaczony tekst musi mieć taką samą długość jak w wersji angielskiej. Jest to prawie niemożliwe.
● Nieprzetłumaczalne ciągi znaków
Tłumacze nigdy nie powinni tłumaczyć:
- Nazw kodowych wydań (które powinny być pisane małymi literami)
- Nazw programów
- Komend podanych jako przykład
- Metadanych (zazwyczaj pomiędzy dwukropkami :metadata:)
- Linków
- Ścieżek dostępnowych
License: Ten program jest wolnym oprogramowaniem: możesz go rozprowadzać dalej i / lub modyfikować zgodnie z warunkami Powszechnej Licencji Publicznej GNU opublikowanej przez Free Software Foundation, według wersji 3 tej Licencji lub (według Twojego wyboru) dowolnej późniejszej wersji
Ten program jest rozpowszechniany w nadziei, że będzie użyteczny, ale BEZ JAKIEJKOLWIEK GWARANCJI; bez nawet domyślnej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ albo PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Patrz GNU General Public License aby uzyskać więcej szczegółów.
Powinieneś otrzymać kopię Licencji GNU General Public License wraz z tym programem. Jeśli nie, odwiedź http://www.gnu.org/licenses/.
Pełny tekst licencji GNU General Public można znaleźć w pliku /usr/share/common-licenses/GPL-3.
≅ SiSU Spine ፨ (object numbering & object search)
(web 1993, object numbering 1997, object search 2002 ...) 2024